Αρχίζει να γίνεται ενοχλητικό /ανησυχητικό /ανατριχιαστικό.
Όχι τόσο το γεγονός καθ’αυτό, αλλά η παχυλή, παχυδερμική αδιαφορία των…
ΔΙΑΠΙΣΤΩΤΩΝ αρμοδίων, να το αντιμετωπίσουν.
Αναφέρομαι στο τραγικό πρόβλημα της ανεργίας η οποία αποτελεί εν
δυνάμει ωρολογιακή βόμβα που απειλεί να τινάξει τον τόπο στον αέρα 29% τον Ιούνιο. 61,5% στους νέους μας (!).
Προβλέψεις (επίσημες) για 31,4% το 2014. (Σ.Σ Όριο κοινωνικής έκρηξης το:31%) το 2016 θα είναι στο 34,4% περίπου !…
Οι ειδικοί ισχυρίζονται ότι για να πιάσουμε τον στόχο μείωσης στο 10% (;) θα χρειασθούμε 20 χρόνια (!!!…).
Είμαστε 5ο προς 6ο χρόνο ύφεσης. 20% του ΑΕΠ κατακεφαλήν –πάνω από τη Βουλγαρία. Οι τιμές των προϊόντων εκεί, είναι όμως 100-150% φθηνότερες
Άρα …..
Το πολιτικό μας σύστημα –αλλά και συνολικά το σύστημα ΠΟΣΥΜ
(ΠολιτικοΟικονομικοΣυνδικαλιστικοΜιντιακό) –περί άλλα τυρβάζουν. Θέλουν
να πιάσουν τους –αριθμητικούς στόχους, και όχι να βελτιώσουν την ποιότητα
ζωής των ανθρώπων.
Δεν έχουν συνειδητοποιήσει –ή μήπως αδιαφορούν παχυδερμικά; -το
μέγεθος του προβλήματος. Ούτε φυσικά την κραυγαλέα ανεπάρκειά τους.
Το χειρότερο όμως είναι ότι: Δεν αντιλαμβάνονται πως επέρχεται τσουνάμι
που δεν θα παρασύρει μόνον τον λαό, αλλά και εκείνους (!).
Οι ελάχιστοι, εξ αυτών, που έχουν μυαλό, δεν μπορούν να επηρεάσουν είτε
γιατί οι υπόλοιποι κουφιοκεφαλάκηδες δεν τους το επιτρέπουν , ή επειδή
οι ίδιοι δεν έχουν τα κότσια, την προσωπικότητα να επιμείνουν στις υγιείς,
επωφελείς, θέσεις τους.
Κάποιοι βέβαια βολεύονται για –αυτονόητους –ιδιοτελείς λόγους.
Αποτέλεσμα:
Βγαίνουν στα κανάλια και …. περιγράφουν, το ζήτημα (!).
Το μόνο θετικό είναι ότι συμφωνούν πως κάτι πρέπει να γίνει! …….
(Από ποιούς άραγε;). Υποκριτές !
Παράλληλα ασχολούνται και «παθιάζονται» με …. «Τόξα» (Δημοκρατικά,
Συνταγματικά, Αποβλακωτικά, κ.α), ή αναξέουν εμφυλιοπολεμικές πληγές.
Αναβιώνουν –σκόπιμα –παλιές διαχωριστικές γραμμές: Δεξιών, Ακροδεξιών,
Αριστερών, Ακροαριστερών, Φασιστών, Σταλινικών, δικών μας και δικών
σας. «Τ’είχες Γιάννη, τ’είχα πάντα». (Σ.Σ Κάπως πρέπει να δικαιολογήσουν
το μισθό τους) .
Μήπως ήρθε η ώρα να πάνε σε κανένα καφενέ (Σ.Σ Προς άρσιν
παρεξηγήσεως και συνειρμών, δεν εννοώ τη Βουλή) και να τα κουβεντιάσουν
παίζοντας τάβλι ή ζάρια. Και όχι τις τύχες μας, των παιδιών μας, της χώρας
στα ακατάλληλα χέρια τους;