Ζούμε σε εποχή εξεγέρσεων

Τα πράγματα δε κυλούν κανονικά και συνηθισμένα, αλλά ακανόνιστα και ασυνήθιστα. Μ’ αυτή την έννοια εκτιμήσεις του προηγούμενου διαστήματος, που έβλεπαν στην ύφεση του λαϊκού κινήματος όχι μια καμπή αυτής της ακανόνιστης ροής των πραγμάτων, αλλά την ήττα του κινήματος ή πολύ περισσότερο την απόσυρση του λαϊκού παράγοντα από το προσκήνιο, δεν έπεσαν απλά έξω, αλλά αποδείχθηκαν διπλά και τριπλά λάθος. Και στις θεωρητικές τους αφετηρίες και στα πολιτικά καθήκοντα που θέτουν.

Η ΕΡΤ είναι ένα σημείο συμπύκνωσης που άλλαξε αυτή τη ροή. Αποτέλεσε μια χαραμάδα μέσα από την οποία βρήκαν δρόμο πραγματικά κοινωνικά ρεύματα που αναζητούσαν απεγνωσμένα μια μάχη που να δοθεί, μια έκφραση του δε πάει άλλο που νιώθουν κάθε μέρα. Η επανεμφάνιση λοιπόν του κινήματος που είναι έτοιμο να συγκρουστεί και να νικήσει, η ένταση της πολιτικής κρίσης που προκάλεσε, το κάψιμο πολιτικών εφεδρειών του συστήματος, αποτελούν μια σοβαρή παρακαταθήκη για την επόμενη μέρα.

Θα μπορούσε η ΕΡΤ να μας διδάξει κάποια πράγματα ή πρόκειται για εξιδανίκευση των αριστερών;

Ασφαλώς και μπορεί να μας διδάξει, και θετικά και αρνητικά. Η ΕΡΤ επιβεβαιώνει οτι υπάρχει η κοινωνική δυναμική μιας νέας ανώτερης σύγκρουσης των καταπιεζόμενων τάξεων με τη κυρίαρχη πολιτική, μια κοινωνική δυναμική που όμως μπουκώνει από την δεδομένη ανεπάρκεια της σημερινής Αριστεράς. Ας θυμηθούμε ότι πριν την ΕΡΤ, είχαμε μια μάχη ακόμη που δε δόθηκε, αυτή της απεργίας των καθηγητών. 

Εκεί που ο κλάδος όντας ήδη υπό επιστράτευση ψήφισε κατά 92% απεργία αλλά η συνδικαλιστική γραφειοκρατία αποφάσισε ότι δεν ήταν ώριμες οι συνθήκες. Η κινητοποίηση του λαού στο Ραδιομέγαρο έσβησε, έχω την εντύπωση, τέτοια επιχειρήματα.

Συνολικότερα, η ΕΡΤ, όπως και όλη η προηγούμενη περίοδος στην Ελλάδα των PIGS, η παράλληλη ιστορική κίνηση των λαών από τη Τουρκία των ΜΙST ως τη Βραζιλία των BRICs, δείχνουν ότι η εποχή μας είναι εποχή εισβολής του λαϊκού παράγοντα στο ιστορικό προσκήνιο, αλλά και εποχή ακραίας αντιδραστικοποίησης της αστικής εξουσίας, είναι εποχή εξεγέρσεων μ’ άλλα λόγια. Τα πολιτικά γεγονότα δε θα γεννιούνται με βάση τα πλάνα των πολιτκών γραφείων, αλλά τα «πολιτικά γραφεία» και κυρίως βέβαια το οργανωμένο δυναμικό της Αριστεράς θα κρίνεται μέσα σε αυτά. Είμαστε έτοιμοι, ως αριστεροί, ως κομμουνιστές, ως επαναστάτες για τέτοιες μάχες; Αυτό είναι το ερώτημα.

Παρόλα αυτά, το πράγμα φαίνεται να φτάνει σε κάποιο όριο. Τελικά μήπως η λύση θα είναι εκλογική ή θα έρθει μέσω από την ενίσχυση του κόμματος; Τελικά, υπάρχει άλλος δρόμος;

Το όριο για το οποίο μιλάς –και το οποίο βέβαια δεν έχουμε προσεγγίσει ακόμη- είναι ταυτόχρονα το όριο της σημερινής Αριστεράς και του σημερινού εργατικού κινήματος. Όταν, στις συνθήκες της κρίσης όλα τα αιτήματα του εργατικού κινήματος φτάνουν στο πυρήνα της πολιτικής πάλης και συνδέονται τελικα με το αίτημα της πολιτικής ανατροπής, όταν όλα τα προγράμματα της Αριστεράς ορίζονται τελικά από το θεμελιώδες ζήτημα «ποιος – ποιόν», τότε ναι, αποφασιστικά πρέπει να αναμετρηθούμε πρώτα απ’ όλα με τα δικά μας όρια. 

Είναι ιστορικής σημασίας και άμεσης πολιτικής προτεραιότητας – και τονίζω και τις δυο αυτές πλευρές- το αίτημα της συγκρότησης των επαναστατικών κομμουνιστικών δυνάμεων σε πολιτικό κόμμα, η μετωπική αντικαπιταλιστική ενότητα των δυνάμεων που παλεύουν για μια άλλη Αριστερά και η διαμόρφωση στο εργατικό κίνημα ενός άλλου, αντιπαραθετικού με τη γραφειοκρατία, κέντρου αγώνα των εργατών και των σύμμαχων στρωμάτων. 

Κι όλα αυτά, όχι για να ακολουθήσουμε «τας γραφάς», αλλά για να δώσει ο λαός τη μάχη εξοπλισμένος, ικανός να νικήσει και όχι να πέσει μαχόμενος. Με τις εκλογικές μάχες ή την ενίσχυση του –κάθε- κόμματος δεν έχουμε κανενα πρόβλημα, αρκεί να συνδέονται και τελικά να ορίζονται από το παραπάνω στόχο. Δυστυχώς όμως σήμερα συμβαίνει το ακριβως αντίθετο: Αυτά τα πολιτικά συνθήματα υιοθετούνται από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ ως γραμμή υποκατάστασης των κοινωνικοπολιτικών αγώνων.

Στην 2η συνδιάσκεψη η ΑΝΤΑΡΣΥΑ επέμεινε στην ανάγκη αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης. Δεν είναι υπερβολή το «αντικαπιταλιστικό», ενώ ο κόσμος χάνεται;

Στην Ελλάδα των Σαμαρά-Βενιζέλου, του συμβούλου Κρανιδιώτη, του Υπουργού Γεωργιάδη, της Χρυσής Αυγής, της ιδεολογικής τρομοκρατίας, του «κράτους έκτακτης ανάγκης», η Αριστερά είτε θα πάει στη μάχη με όλα της τα όπλα είτε είναι καταδικασμένη από τώρα να χάσει! Η αστική τάξη και το αστικό πολιτικό προσωπικό, μαζί με την πέμπτη φάλαγγα του φασισμού έχουν αναδιπλωθεί στον πυρήνα της πρωταρχικής τους ενότητας, που δεν είναι άλλος από την εκμετάλλευση της εργασίας και της φύσης της χώρας.

 Δε μπορεί σήμερα να επιβιώσει ο λαός αν δε συγκρουστεί μ’ αυτό τον πυρήνα. Πως θα μιλήσεις σήμερα για μισθούς και συντάξεις αξιοπρέπειας, αν δε μιλήσεις για διαγραφή του χρέους και εθνικοποίηση των τραστ των μεγαλοληστών του λαού, των τραπεζών; Πως θα μιλήσεις για τους απολυμένους και απλήρωτους εργάτες του Κατσέλη, της Μεβγάλ και τόσους άλλους αν δε μιλήσεις για εθνικοποίηση των επιχειρήσεων αυτών και εργατικό έλεγχο στη παραγωγή; 

Και πως θα γίνουν όλα αυτά στο σφαγείο της ΕΕ; Ποτέ άλλοτε τα άμεσα αιτήματα επιβίωσης του λαού δε συνδέονταν αμεσότερα με την αντικαπιταλιστική πάλη, έτσι που σήμερα πρεπει να πούμε: Το δίλημμα «μαζική ή αντικαπιταλιστική γραμμή;» δεν αντέχει σήμερα! Είναι όρος ο αντικαπιταλιστικός χαρακτήρας της πάλης και του μετώπου για να μπορέσει να εκπροσωπησει μαζικά και νικηφόρα τα κοινωνικά στρώματα που διαλύονται από την κρίση.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κάλεσε σε μετωπική συμπόρευση αντικαπιταλιστικές, αντιΕΕ, αντιιμπεριαλιστικές αριστερές δυνάμεις στη βάση ενός συγκεκριμένου πολιτικού πλαισίου. Υπάρχουν πραγματικά τέτοιες δυνάμεις;

Ασφαλώς και υπάρχουν! Μια εκτίμηση ότι τέτοιες δυνάμεις εξαντλούνται στις δυνάμεις που συμμετέχουν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα ήταν ασυγχώρητος πολιτικός κρετινισμός! Και δε μιλάμε μόνο για υπαρκτές οργανώσεις και συλλογικότητες, αλλά και για τις διεργασίες που συντελούνται και στην επίσημη Αριστερά, από αγωνιστές που δε βολεύονται στη γραμμή της διαχείρισης ή στη γραμμή της περιχαράκωσης, που αμφισβητούν την ευρωλαγνεία και οργίζονται από τη λογική της αναβολής της μάχης. Και βέβαια για τη πρωτοπόρα ζώνη που ξεπηδά μέσα από τους εργατικούς και νεολαιίστικους αγώνες. Με όλες αυτές τις δυνάμεις και τάσεις φιλοδοξεί να συμπορευτεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στους αγώνες και στη πολιτική πάλη.

Να ξανακερδίσουμε τις ζωές μας-Πιο επίκαιρος από ποτέ ο κομμουνισμός στον 21ο αιώνα

Η γενιά που βγαίνει σήμερα στην παραγωγή δέχεται όλο το βάρος της επίθεσης στα εργασιακά δικαιώματα. Αυτή η «νέα βάρδια», όπως λέτε, είναι πιο κοντά στο συμβιβασμό ή στον ξεσηκωμό;

Η νέα βάρδια αγωνίζεται, η νέα βάρδια μεταναστεύει, η νέα βάρδια αυτοκτονεί. Γεμίζει και αδειάζει τις πλατείες. Οργανώνεται στην Αριστερά, στην Αναρχία, στη Χρυσή Αυγή. Άλλος για να βρει χώρο να παλέψει για τη ζωή και το μέλλον του, άλλος γιατί στο βασίλειο της απελπισίας ψάχνει αξίες και συλλογικότητες για να πιαστεί, κι άλλος γιατί βαρέθηκε να είναι το αντικείμενο της βίας του συστήματος κι αποφάσισε να γίνει το υποκείμενο της. Όσοι, λίγοι, έχουν ακόμη την πολυτέλεια του ατομικού δρόμου τον ακολουθούν. 

Οι υπόλοιποι προσπαθούν με όποιο τρόπο μπορούν, να την παλέψουν.Η χειραφέτηση συνυπάρχει με την υποταγή, ο ξεσηκωμός με το συμβιβασμό. Δε θα νικήσουν απαραίτητα τα πρώτα αν δε πείσουμε ότι ο συλλογικός δρόμος μπορεί να ξανακερδίσει τις ζωές μας.

Στους νέους ανθρώπους που σκέφτονται τη μετανάστευση ως λύση επιβίωσης, τι λες;

Ακούγεται λίγο τυπικό αυτό το «στους νέους ανθρώπους»! Μιλάμε για τους πολύ στενούς μας φίλους, για τους συντρόφους μας. Οπότε το πράγμα δυσκολεύει κι άλλο. Θα τους έλεγα λοιπόν ότι το στοίχημα μας δε παίχτηκε ακόμη, ότι δε πρέπει να αφήσουμε τους ανθρώπους μας, τις γειτονιές και τα χωριά μας, τα παιδικά μας χρόνια και τις αναμνήσεις μας στα νύχια της ντόπιας και διεθνούς τοκογλυφίας. Ο χρόνος είναι τώρα και ο τόπος είναι εδώ. Γιατί μπορούμε να τη φτιάξουμε τη ζωή. Να γυρίσουν δυνατοί όσοι φύγανε γιατί δε μπόρεσαν αλλιώς. Κι όλοι μαζι να θυμηθούμε τα λόγια του ποιητή: «Αλλού να γεννηθείς κι αλλού να πας, παντού θα σε χτυπούν, αν δε χτυπάς!»

Η νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση, όπως έδειξαν και οι Αναιρέσεις, συσπειρώνει ένα αξιόμαχο δυναμικό της νεολαίας. Κομμουνιστές νέοι στον 21ο αιώνα; Δεν είναι παλιομοδίτικο;

Δε βαριέσαι, ας μας λένε και ντεμοντέ οι μοδάτοι της εξαθλίωσης, της φτώχειας και της περιβαλλοντικής καταστροφής! Η πραγματικότητα είναι βέβαια ότι ο κομμουνισμός στον 21ο αιώνα είναι και σα δυνατότητα και σαν ανάγκη πιο επίκαιρος από ποτέ! Τα τεχνολογικά επιτεύγματα, οι παραγωγικές καινοτομίες από τη μία αλλά και το καταστροφικό παραγίνωμα του καπιταλισμού που απειλεί ευθέως την ανθρωπότητα είναι μια άλυτη αντίθεση, που θα σπρώξει είτε προς τον έναν είτε προς τον άλλο πόλο!

Στη σημερινή εποχή λοιπόν, το να σαι κομμουνιστής σημαίνει να αξιοποιείς όλη την εμπειρία, θετική και αρνητική των επαναστατικών εγχειρημάτων των προγούμενων 150 χρόνων. Να μη πετάς το μωρό μαζί με τα απόνερα, την πρώτη κομμουνιστική απόπειρα με τον εκφυλισμό και την ήττα της. Να εκπροσωπείς τα συμφέροντα της εργαζόμενης πλειοψηφίας ως το τέλος. Κυρίως όμως σημαίνει να τάσσεσαι με το μέλλον και να δηλώνεις έτοιμος να το χτίσεις. Αυτή είναι η ταυτότητα της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση.

aristeroblog.gr