Δύο παππούδες με Αλτσχάιμερ βρίσκονται στην παραλία.
Καθώς περπατούν λέει ο ένας:…
– Πάω να πάρω ένα παγωτό.
– Πάρε μου κι εμένα ένα, του λέει ο δεύτερος.
– Ρε φίλε, ευχαρίστως να σου πάρω, αλλά πώς να το θυμηθώ;
– Θα το λες συνέχεια από μέσα σου.
– Έγινε, τι παγωτό θέλεις;
– Βανίλια – φράουλα. Φεύγει λοιπόν ο ένας για να πάρει τα παγωτά και καθώς προχωράει μονολογεί:
– Παγωτό βανίλια – φράουλα. Παγωτό βανίλια – φράουλα, παγωτό βανίλια – φράουλα, παγωτό βανίλια – φράουλα…
Καθώς έχει ήδη απομακρυνθεί του φωνάζει ο άλλος:
– Πες τους, σε παρακαλώ, να βάλουν και σαντιγί.
– Παγωτό βανίλια – φράουλα με σαντιγί, παγωτό βανίλια – φράουλα με σαντιγί, παγωτό βανίλια – φράουλα με σαντιγί.
– …και λίγο σιρόπι… ακούει μετά από λίγο.
– Παγωτό βανίλια – φράουλα, σαντιγί, σιρόπι, παγωτό βανίλια – φράουλα με σαντιγί και σιρόπι, παγωτό βανίλια – φράουλα με σαντιγί και σιρόπι, παγωτό βανίλια – φράουλα με σαντιγί και σιρόπι…
Μετά από λίγο τέλος πάντων επιστρέφει με δύο τυρόπιτες.
– Τι είναι αυτό;;; ρωτάει ο πρώτος, φανερά εκνευρισμένος.
– Οι τυρόπιτες που ζήτησες.
Έξαλλος του λέει: «Και το αναψυκτικό μου που είναι;»
Ανάρτηση Από τον/την Blogger στο To Γέλιο…