Θα πρέπει να καταλάβουν οι συγγραφείς, οι δημοσιογράφοι, οι ζωγράφοι, οι μουσικοί και μερικοί άλλοι επαγγελματίες ότι το θεόκλειστων του επαγγέλματος τους, έχει πάψει εδώ και καιρό να υπάρχει…
Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν τόσο πιο καλό θα’ναι για τη δουλειά τους.
Από τη στιγμή που ο κάθε πιτσιρικάς …κάθε άνθρωπος… μπόρεσε να εκπέμψει αυτά που σκέφτεται ή κάνει, τέλειωσαν οι μεσάζοντας (εκδοτικοί οίκοι, εφημερίδες, κανάλια, δισκογραφικές εταιρείες, γκαλερί κ.λ.π.) που έφτιαχναν κατά την προτίμηση τους την… ενδεκάδα.
Αυτό: Τέλος!
Παράδειγμα: Αν κάποιος μέσα στο τρόλλευ της συμφοράς είχε τη ψυχραιμία να τραβήξει τη σκηνή με το κινητό του, και το’χε ανεβάσει στο προφίλ του ή στο μπλογκάκι του θα΄ταν σήμερα ο πιο σπουδαίος δημοσιογράφος στην Ελλάδα.
Ρεπόρτερ δεν κάνουν οι κρατήσεις στην ΕΣΗΕΑ, αλλά η είδηση.
Το αυτό συμβαίνει και με τους συγγραφείς που είναι στην επικαιρότητα.
Με μεγάααααααλη χαρά τους ανακοινώνω ότι στο internet έχω βέβαια διαβάσει πολλά καρα-ατάλαντα ψώνια που θα’θελαν να’ναι συγγραφείς…δλδ συνάδελφοι τους…. έχω διαβάσει όμως και πάαααρα πολλούς και πολλές που γράφουν απείρως καλύτερα από τους e-(κι όχι μόνο) επώνυμους συγγραφείς μας.
Στο συγγραφιλίκι δεν παίζει ρόλο μονο η λέξη και η θέση που τη βάζεις, αλλά και το νόημα.
Καλό είναι λοιπόν τα μέλη της συντεχνίας των συγγραφέων να πάψουν να αλληλοχαϊδεύονται και να συγχωρούν τις λάθος λέξεις (η παραδοχή του λάθους το διαγράφει)… αλλά και να καταλάβουν τι εννοεί ο κόσμος όταν αναρωτιέται” Τί θέλει να μας πει ο ποιητής;”