Είναι οι μέρες που προσφέρονται για κατάνυξη και περισυλλογή.
Οι μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας που όλοι αποζητούν να μοιραστούν το
δράμα του Θεανθρώπου πάνω στο Σταυρό, αλλά και τη χαρά της Ανάστασης.
Είναι οι μέρες που οι Ελληνες καλλιτέχνες, νιώθοντας ότι “πνίγονται”
από την κοσμική ζωή, ψάχνουν να βρουν τον εαυτό τους και την εσωτερική
τους ισορροπία στην ευεργετική γι’ αυτούς απομόνωση σε κάποιο μοναστήρι.
Μακριά από τα φλας των φωτογράφων και την εφήμερη ματαιοδοξία της
φήμης αποφασίζουν να ζήσουν ασκητικά για ένα μεγάλο ή μικρό χρονικό
διάστημα ανάλογα με την ανάγκη του καθενός. Ανακτούν τις δυνάμεις τους
και επιστρέφουν δριμύτεροι στην… τρέλα της επαγγελματικής τους ζωής. Τι
ήταν όμως εκείνο που τους έφερε τόσο κοντά στη Θεία Λειτουργία και στον
Θεό; Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ