Άρθρο της Αργυρώς Ξενιτοπούλου
Με το ξεκίνημα της σχολικής χρονιάς, ξεκίνησε να διαφαίνεται για μια ακόμη φορά το μείζον πρόβλημα της ασιτίας που δυστυχώς έχει αντίκτυπο σε έναν πολύ μεγάλο αριθμό μαθητών της χώρας μας…
Η καλπάζουσα μορφή ανεργίας και η ανέχεια που πλήττει πέρα από κάθε προηγούμενο τα ελληνικά νοικοκυριά, έχει οδηγήσει πολλές οικογένειες στο περιθώριο, με αποτέλεσμα να μην έχουν τη δυνατότητα να καλύψουν ακόμη και τις βασικές βιοποριστικές τους ανάγκες.
ς εκ τούτου, τα παιδιά αυτών των οικογενειών καταλήγουν στην ασιτία και λιποθυμούν από την πείνα. Αυτό, γίνεται ιδιαίτερα φανερό στους σχολικούς χώρους, στους οποίους τα παιδιά περνούν το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα της ημέρας τους.
Μπορεί κάτι τέτοιο να ηχεί στα αυτιά μας σαν εξωπραγματικό ή υπερβολικό, αλλά είναι γεγονός! Ήδη από τον πρώτο καιρό του Μνημονίου, τα κρούσματα λιποθυμιών πολλών μαθητών ήταν έντονα και συγκλόνισαν τόσο τον πανελλήνιο όσο και τον διεθνή χώρο.
Προς την ενίσχυση της εικόνας αυτής θα αναφερθώ ενδεικτικά σε δύο έρευνες που είχαν πραγματοποιηθεί στον ελλαδικό χώρο. Η πρώτη ήταν της MARC ΑΕ για λογαριασμό της Ομοσπονδίας Αρτοποιών Ελλάδος.
Τα στοιχεία που προέκυψαν από την παρούσα έρευνα δείχνουν ότι δύο στους δέκα καταναλωτές έχουν σταματήσει να αγοράζουν ψωμί.
Η δεύτερη έρευνα ήταν της ΕΚΠΟΙΖΩ, σύμφωνα με την οποία έγινε φανερό πως η πλειονότητα των Ελλήνων καταναλωτών σιτίζεται με όσπρια, ρύζι και πατάτες, καθώς πάνω από τα μισά νοικοκυριά (55,1%) έχουν υποστεί μείωση των εισοδημάτων τους και δεν αντέχουν οικονομικά την αγορά «ειδών πολυτελείας» όπως είναι το ψάρι ή το κρέας!
Σήμερα, που η οικονομική κατάσταση της χώρας μας έχει επιδεινωθεί και ο αριθμός των άνεργων γονέων έχει αυξηθεί και πολλαπλασιαστεί κατά χιλιάδες, είναι αδιανόητο να αντιληφθεί κανείς το μήκος και εύρος του προβλήματος του υποσιτισμού πολλών ανθρώπων γύρω μας και ειδικότερα των παιδιών!
Ιδιαίτερα συγκινητική είναι η προσωπική εξομολόγηση, μιας δασκάλας, στη Δυτική Θεσσαλονίκη, η οποία, μετά την επικοινωνία που είχαμε, μου εκμυστηρεύτηκε πως φέρνει καθημερινά μαζί της σε μία μαθήτρια φαγητό, κρυφά από τα άλλα παιδιά, ώστε η δεύτερη να μη στιγματιστεί, με σκοπό να απαλύνει λίγο την πείνα της. (Για ευνόητους λόγους, ωστόσο, δεν θέλησε να δοθεί το δικό της όνομα, καθώς και της μαθήτριας στη δημοσιότητα.) Δυστυχώς, έγινε κατανοητό και από τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία πως η πείνα δε γνωρίζει σύνορα και χρώματα…
Έτσι, αρχίζει η εικόνα της νέας Ελλάδας, αυτή των Τροϊκανών και των Δανείων να φέρνει στο νου μνήμες της περιόδου μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο, όταν ο υποσιτισμός αποτελούσε ένα μείζον πρόβλημα και η οργάνωση συσσιτίων από την αμερικανική πλευρά για τα μικρά παιδιά στα σχολεία ήταν απαραίτητη για την τόνωση της εύθραυστης υγεία τους. Ως πού θα φτάσει όμως αυτή η κατάσταση;
Αναρωτιέμαι… Ως πού…
Αυριανή Μακεδονίας – Θράκης
