Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Τα τρία εκκωφαντικά καμπανάκια που χτύπησαν πρίν λίγες μέρες στον…
Αντώνη Σαμαρά, απο την ανεξάρτητη Επιτροπή Προϋπολογισμού της Βουλής,
τον Διοικητή της Τραπέζης της Ελλαδος κ-ο Προβόπουλο, αλλά και απο το
ΔΝΤ αποτυπώνοντας κραυγαλέα την παταγώδη αποτυχία της οικονομικής
πολιτικής του πρωθυπουργού και του υπασπιστή του κ-ου Βενιζέλου,
σηματοδοτούν την αναγκαστική τροχιοδρόμησή του στην στρατηγική της
έντασης. Ο Αντώνης Σαμαράς είναι πολιτικά απονομιμοποιημένος πρωτίστως στην
κοινοβουλευτική του ομάδα, πέραν της κοινωνίας, που παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα
της ακροβασίες των μαθητευόμενων μάγων του οικονομικού του επιτελείου της κυβέρνησης.
Που ενώ και στις «κρίσεις συνειδήσεώς» του ο υφυπουργός εθνικής οικονομίας κ-ος
Σταϊκούρας, ομολογούσε ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο, πάραυτα συνεχίζει την
ολέθρια για τον ελληνικό λαό οικονομική του πολιτική. Οι βουλευτές της «Νέας
Δημοκρατίας» σήμερα ευρίσκονται σε οδυνηρά ηθικά και πολιτικά διλήμματα. Γνωρίζουν ότι
έχει εξαντληθεί η φοροδοτική ικανότητα των ελληνικών νοικοκυριών και πάραυτα το
οικονομικό επιτελείο τους ζητά όλο και νέους φόρους, είτε μετασχηζόμενους, είτε
μετενομαζόμενους με ευρηματικά λογιστικά τερτίπια. Αντικρύζουν τους δείκτες της ανεργίας
να σπάζουν τα κοντέρ και να αποδομούν τον κοινωνικό και οικονομικό μας ιστό και
πάραυτα τους ζητούν να υποστηρίζουν πολιτικά την πληρωμή χαρατσιών και απο τους
ανέργους. Παρακολουθούν τα λουκέτα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων να αυξάνουν με
χαρακτήρα γεωμετρικής προόδου και ωστόσο τους καλούν να επιχειρηματολογούν
δημοσίως ότι η χώρα εξήλθε απο το θανατηφόρο σπυράλ της ύφεσης και εισέρχεται σε
αναπτυξιακή πορεία !!! Παρακολουθούν πολιτικά αποσβολωμένοι τον οικονομικό
αρμαγεδδώνα των μνημονίων να έχει διαρρήξει τον κοινωνικό και οικονομικό μας ιστό και
όμως τους επιβάλλεται πολιτικά, να χειροκροτούν τον αρχηγό Αντώνη Σαμαρά για το
μοναδικό του παγκοσμίως «success story», ένεκα του οποίου οι Έλληνες αυτοκτονούν !!! Και
για αυτό εν τέλει το «success story», ντρέπονται να περιοδεύσουν στις επαρχίες τους…
Ποτέ άλλοτε στην μεταπολιτευτική μας ιστορία κυβέρνηση δεν είχε βρεθεί τόσο απονομιμο-
ποιημένη απο το λαϊκό αίσθημα και ποτέ άλλοτε κυβέρνηση υιοθετώντας το ψέμα στα
όρια της πολιτικής απάτης και τις τεχνικές πειθούς και προπαγάδας, για να ξεγελάσει
τον ελληνικό λαό, δεν είχε αποκλίνει σε τέτοιο βαθμό, απο τις εκ διαμέτρου αντίθετες
προεκλογικές της εξαγγελίες. Η επαναδιαπραγμάτευση, τα αλλεπάλληλα «Ζάππεια» και τα
18 σημεία, του προεκλογικά αντιμνημονιακού Αντώνη Σαμαρά, μεταλλάχθηκαν σε προσήλω-
ση και υποταγή του μνημονίου. Απέναντι σ΄αυτή την οδυνηρή πολιτική πραγματικότητα
που έχει να αντιμετωπίσει ο Σαμαράς έναντι της κοινωνίας, αλλά και τους κόμματός του,
αποζητά καταφυγή σωτηρίας στην πόλωση και την κοινωνικοπολιτική ένταση. Απευθυνόμε-
νος λοιπόν στην τελευταία κεντρική επιτροπή του της «Νέας Δημοκρατίας» υπερκέρασε
τις κλασικές πολιτικές του κορώνες και εστίασε στην πολιτική ένταση. Θεωρώντας τη ως
την μοναδική σανίδα σωτηρίας, για αλλαγή της πολιτικής ατζέντας και την μεγιστοποίηση
της πολιτικής συσπείρωσης του κόμματός του. Παράλληλα ο Αντώνης Σαμαράς ήθελε
εσωκομματικά να αποσβέσει τους κραδασμούς που υπόκωφα εκδηλώθηκαν στο εσωτερικό
της «Νέας Δημοκρατίας», απο την καθυστερημένη εν τέλει ενεργοποποίηση του κρατικού
μηχανισμού για την σύλληψη της φασίζουσας «Χρυσής Αυγής».
Η κυβέρνση επιδίδεται σε μια επικοινωνιακή καταιγίδα με την στήριξη των συστημικών
media, ζητωκραυγάζοντας για την σύλληψη και πολιτική περιθωριοποίηση – συνέβη
άραγε ; – της «Χρυσής Αυγής». Όλοι οι σκεπτόμενοι έλληνες όμως γνωρίζουμε, πως εαν
δεν εδολο-φονείτο ο τραγικός Παύλος Φύσσας, η Χρυσή Αυγή θα συνέχιζε ανενόχλητη την
φασιστική απάνθρωπη και αντιδημοκρατική πολιτικής της παρουσία. Σ΄αυτό το πλαίσιο
εξάλλου ο τ. υπουργός της «Νέας Δημοκρατίας» Άρης Σπηλιωτόπουλος κατέθεσε ερώτηση
πρός τους αρμόδιους υπουργούς για τις υποκλοπές της Ε.Υ.Π., τις διαρροές της και τον
ολισθηρό τρόπο στον οποίο προσανατολίζονται. Ενώ και η Ανεξάρτητη Αρχή Προστασίας
των Τηλεπικοινωνιών, διαπίστωσε έξαρση τον τελευταίο καιρό των «νόμιμων» παρακολου-
θήσεων. Παρόλη την θριαμβαολογία όμως για την σύλληψη των ηγετικών στελεχών
της «Χρυσής Αυγής», ο Αντώνης Σαμαράς παραδέχτηκε με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο,
ότι όλο αυτό το χρονικό διάστημα δεν ήταν το νομικό οπλοστάσιο που έξέλιπε για την
καταστολή της Χ.Α., αλλά η απουσία πολιτικής βούλησης. Αυτή η έμεση ομολογία όμως του
πρωθυπου-ργού για την ολιγωρία του πολιτικού συστήματος έναντι της Χ.Α. αναδεικνύει
τις πελώριες ευθύνες βασικά των δυο μεγάλων κομμάτων, που αιδημόνως σιώπησαν και
ανέχτηκαν την εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας. Η μεν «Νέα Δημοκρατία» υπο τον
Αντώνη Σαμαρά έκλεινε πονηρά το μάτι στην Χ.Α. ευελπιστώντας στην λεηλασία μεσομακρο-
πρόθεσμα της εκλογικής της πελατείας. Το δε ΠΑΣΟΚ απο πολιτική ιδιοτέλεια για να
συρρικνωθεί η κομματική βάση της Νέας Δημοκρατίας, ανεχόταν την πολιτική εξακτίνωση
της Χ.Α., πέρα απο τις επικοινωνιακές του πιρουέτες, στις οποίες εμφανώς προέβαινε για
αντιπερισπασμό.
Αναζητώντας λοιπόν διαφυγή στην πολιτική ένταση είτε δια στόματός του, είτε δια στόματος
κορυφαίων συνεργατών του – Φαήλος Κρανιδιώτης, Χρύσανθος Λαζαρίδης – ο Σαμαράς
διακηρρύσει την θεωρία των δυο άκρων. Η πολιτική αποδοχή όμως αυτού του τεχνητού
διχαστικού ιδεολογήματος – που εγκλείει μέσα του τα δηλητηριώδη σπέρματα του μίσους –
θρυματίζει το κορυφαίο δημοκρατικό κεκτημένο της μεταπολίτευσης, που συνίστατο στην
αποχουντοποίηση της πολιτικής μας ζωής και στην υιοθέτησή του, ως ακρογωνιαίου λίθου
της δημοκρατικής ανασύνθεσης των κομμάτων. Ο σε βάθος και πλάτος δηλαδή εκδημοκρα-
τισμός της δημόσιας ζωής. Κατ΄ουσίαν η απουχουντοποίηση υπήρξε η ιδρυτική πολιτική
συνθήκη της μεταπολίτευσης. Για αυτό και ο μεγάλος Κωνσταντίνος Καραμανλής θέλοντας
να δώσει τον τόνο της προσήλωσής του στην δημοκρατική ανσυγκρότηση της χώρας, στις
πιέσεις που του ασκούντο για την αποφυλάκιση των χουντικών, απαντούσε νοερά «όταν
λέμε ισόβια, ενοούμε ισόβια». Η εμπέδωση λοιπόν των δημοκρατικών θεσμών,η αγωνιώδης
προσπάθεια για την εθνική ανεξαρτησία και η διεύρυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης,
ενσωματώνοντας στο κοινωνικό πεδίο περιθωριοποιημένα λαϊκά στρώματα – ως θλιβερή
απόφυση του εμφυλίου πολέμου – ήταν τα σημεία συνάντησης μεταπολιτευτικά, των
πολιτικών μας κομμάτων. Αυτά τα νέα μεταπολιτευτικά άλλωστε αιτούμενα, αποτυπώθηκαν
στο Σύνταγμα που ψηφίσθηκε το οποίο εκ των πραγμάτων προσέδιδε στο μεταπολιετυτικό
μας σύστημα, πιο κετρογενή πολιτικά χαρακτηριστικά. Και για αυτό εξάλλου οι τοκογλύφοι
– πιστωτές μας τροϊοκανοί και άλλοι, ζητούσαν δειλά-δειλά ανατροπή του συνταγματικού
μας χάρτη, προτάσσοντας το γελοίο επιχείρημα, ότι τα χαλαρά συντάγματα των ευρωπαϊ-
κών χωρών του Νότου, είναι υπεύθυνα για την οικονομική χρεωκοπία τους. Επομένως όταν
το μνημόνιο αποδομεί και ακυρώνει το κοινωνικό μας κράτος, υποστέλλοντας κάθε έννοια
κοινωνικής δικαιοσύνης, ουσιαστικά ισοπεδώνει μεταξύ των κομμάτων, την δημοκρατική
ιδρυτική συνθήκη της μεταπολίτευσης.
Ο Αντώνης Σαμαράς λοιπόν σήμερα δρέποντας τα επίχειρα της ασπόνδυλης και ανερμάτι-
στης πολιτικά οικονομικής του πολιτικής, αποζητά σανίδι σωτηρίας της πολιτικής του
επιβίωσης στην ένταση. Σιδηροδέσμιος του Μνημονίου και απαρέγκλιτα προσηλωμένος
στην πολιτική κηδεμονία του παγγερμανισμού της Άνγκελας Μέρκελ, δεν είναι εις θέσιν
να εκφράσει την ενότητα ούτε της παράταξής του, πολύ περισσότερο δε της ελληνικής
κοινωνίας. Εισπράττοντας αλλεπάλληλα χαστούκια απο την αποτυχία των αυτοσχεδιασμών
της οικονομικής του πολιτικής, πολώνει το πολιτικό σύστημα, αναζητώντας στα διχαστικά
σύνδρομα έξοδο σωτηρίας. Και επιδιώκει στο όνομα μιας πολιτικής τρομοκράτησης του
ελληνικού λαού, να εξισώσει την αμφισβήτηση των επιλογών του απο την κοινωνία με
διαδηλώσεις και απεργιακές κινητοποιήσεις, με την εξωφθάλμως διαφορετική εγκληματική
βία της ναζιστικής «Χρυσής Αυγής». Στοχεύοντας έτσι στην σιωπή και την ανοχή των
ολετήριων μνημονιακών του επιλογών, μέσω της ηθικής και πολιτικής τρομοκρατίας των
Ελλήνων. Προφανώς και ματαιοπονεί. Έχει απολέσει προ πολλού την πολιτική του κυριαρ-
χία και το μόνο που του απομένει εν όψει και της επικείμενης εκλογικής του συντριβής –
οψέποτε γίνουν εκλογές – είναι ο έλεγχος μέσω της συγκρότησης των ψηφοδελτίων της
κοινοβουλευτικής του ομάδας, για να διαχειριστεί την εκκωφαντική ήττα του.