.jpg)
(59 χρόνια απο τον αγώνα της ΕΟΚΑ)
Του Πάνου Χατζηγεωργιάδη
Μουσικοσυνθέτης,λογοτέχνης και Δημοσιογράφος
Τομεάρχης πολιτισμού για το ΕΘΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ
Μέσα στην καταχνιά των πάντων όπου δεν υπάρχει χρόνος στα…..
δήθεν Μ.Μ.Ε. για την παραμικρή αναφορά σε όλα τούτα στην σημερινή νεοελλάδα του 2014 ,όπου κανείς δεν έχει χρόνο για αναπολήσεις που μόνο καλό θα του έκαναν,μιάς και επειδή έχει προβλήματα δεν του αρέσει να προβληματίζεται περαιτέρω με την ουσία της ζωής, κάποιοι ίσως ελάχιστοί ίσως περισσότεροι απο όσο νομίζουμε,στρέφουν το βλέμμα προς τα πίσω στο χρόνο και μιλούν για ένα γεγονός το οποίο σημάδεψε την παγκόσμια ιστορία του περασμένου αιώνα.
Αυτό το γεγονός που δεν είναι άλλο απο την απαρχή σαν σήμερα 59 χρόνια πίσω, του ένοπλου αγώνα στην Κύπρο μας με σκοπό απώτερο την ένωση της με την μητέρα πατρίδα,την Ελλάδα και στέκει ακόμα παράδειγμα φωτεινό της πανανθρώπινης θέλησης για λευτεριά,ενός ονείρου άπιαστου που πάντα βρίσκεται προδομένο απο τους διάφορους εντολοδόχους όπου απο καιρού εις καιρόν αναλαμβάνουν την “βρώμικη δουλειά”,να σταθούν ανάξιοι όσων τους εμπιστεύθηκαν και να συνδιαλλαγούν με ποταπούς όρους κάτω απο το τραπέζι, με τους εχθρούς του λαού τους,γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν δήθεν αλλιώς.
Το εκάστοτε σύστημα που στην ουσία μένει το ίδιο και απαράλλακτο αλλάζοντας απλώς υπαλλήλους, δεν θα έλεγε κανείς πως βρίσκει και ιδιαίτερη δυσκολία στο να εντοπίσει και να στρατολογήσει τα κάθε λογής σκουπίδια που χωρίς συνείδηση και κοιτάζοντας μόνον το μικροπολιτικό τους συμφέρον αλλά και τα της δικής τους σαπισμένης ύπαρξης,ξεπουλούν το χρέος τους απέναντι στην ιστορία και ανταλλάσουν το αίμα και την εμπιστοσύνη των λαών που τους έφερε στην εξουσία, για μια χούφτα δόξας,πλούτου και πληρωμένης υστεροφημίας.
Στον αντίποδα τώρα, στέκουν οι ήρωες,ναι αυτοί που κάποιοι τους αποκάλεσαν υποτιμητικά “αγράμματους” λές και χρειάζεται να ξέρεις γράμματα προκειμένου να γράψεις ιστορία,άνθρωποι βγαλμένοι μέσα απο τα σπλάχνα ενός λαού που στα κρυφά βρέχει κάθε βράδυ της εικόνες των θεών του με δάκρυα ελπίζοντας να βγούν αληθινά τα προδομένα του όνειρα και ενίοτε ποτίζει τα χώματα του με το αίμα του το ίδιο, εφόσον προηγουμένως έχει εξαντλήσει κάθε άλλο μέσο και εφόσον ο θάνατος αποτελεί την μόνη λύση προκειμένου να παραδειγματίστουν οι διπλανοί, αυτοί οι “ιδανικοί αυτόχειρες” όπως θα τους αποκαλούσαν οι “λογικοί” που κρύβονται πίσω απο την λογική και θάβουν τους εαυτούς τους πολύ πιο πριν απο τον φυσικό θάνατο που κρύβει πάντα στο τέλος μια πεπερασμένη ανθρώπινη ύπαρξη.
Αυτοί οι άνθρωποι,ο Αυξεντίου ο Γρηγόρης,ο Ευαγόρας παλληκαρίδης αλλά και πόσοι άλλοι άταφοι που κανείς ποτέ δεν μπήκε στον κόπο να τους ονοματίσει για την προσφορά τους στον εθνικοαπελευθερωτικό ένοπλο αγώνα της ΕΟΚΑ στα 1955,πότισαν το δέντρο της λευτεριάς της πανανθρώπινης,δεν στέκουν αποκλεισμένοι απο κανενός είδους σύνορο που έχει πλάσει ο άνθρωπος εδώ στη γη,αποτελούν μια φυλή ιδιαίτερων ανθρώπων που συνήθως στερημένοι των υλικών αγαθών εκ πεποιθήσεως δείχνουν τον δρόμο και στους άλλους,τους θιασώτες δήθεν της “λογικης” που στην ουσία σημαίνει πλήρης υποταγή “αρκεί να ζήσω έστω και σαν σκλάβος για άλλη μια μέρα” στους δυνάστες αυτού του κόσμου που κι αυτοί απλώς αλλάζουν ονόματα μέσα στο σύστημα που τους συντηρεί πρός ίδιον ώφελος.
Θεωρώ πως εμείς οι ελάχιστοι και σε πράξεις και σε σκέψεις,θα πρέπει να ξεφύγουμε απο τα στενά όρια των γεωπολιτικών και χωροχρονικών συντεταγμένων όπου μας έριξε η τύχη και να μην μιλούμε μόνον για τους έλληνες ήρωες στενά,αλλά να δούμε το παράδειγμα αυτών των παλλικαριών και των γυναικών που τώρα πιά κατοικούν στην χώρα των σκιών, ως την αιώνια πάλη του ανώτερου ανθρώπου με τον κατώτερο του εαυτό,οτι συμβαίνει στον κόσμο ολάκερο,αυτό το αέναο χάσιμο και κέρδος του κακού με το καλό συμβαίνει και μέσα μας και εκεί ίσως παίζεται το παιχνίδι της κατανόησης της θυσίας όλων αυτών των αγνώστων και γνωστών ήρώων που έβαψαν με το αίμα της πεπερασμένης ύπαρξης τους τα ΄χώματα μιάς πατρίδας κάπου,κάπως,κάποτε.
Ο ήρωας και μένω μόνον σε αυτόν διότι αυτός στην ουσία είναι ο πρωταγωνιστής της ζωής, δείχνει τον δρόμο και στους δίπλα όπως ο άγιος κάνει το ίδιο στον δικό του στίβο της μάχης,δείχνει πως όλοι είμεθα αν και δεν μοιάζουμε με την πρώτη ματιά έτσι,εν δυνάμει ήρωες και άγιοι,το θέμα είναι τι ψυχή κουβαλά ο καθένας σε τούτο το σώμα το ασθενικό και τι επιλογές κάνει για όσο διάστημα βρίσκεται ανάμεσα των ζωντανών,οι επιλογές του δεν βαρύνουν μόνον τον ίδιο αλλά και μένουν ως το δικό του αποτύπωμα στην αιωνιότητα πρός παραδειγματισμόν,κι αυτό το “να μην ζήσουμε σαν σκλάβοι” γίνεται λαμπάδα φωτός και κραυγή πανανθρώπινη για τον κάθε αγώνα της ζωής,πόλεμος η ζωή κι όποιος δειλιάσει χάνεται στην ανυπαρξία,όποιος δειλιάσει σπατάλησε το δώρο αυτό του θεού πρός τον άνθρωπο.
Σε ποίημα μου για τον Γρηγόρη Αυξεντίου γράφω
“Και μέσα απο τις στάχτες σου
παντοτινά θ΄ανάβει
τ΄ασβεστο φώς της λευτεριάς
να βλέπουνε οι σκλάβοι”
Σε όσους αγωνίστηκαν και έπεσαν για την λευτεριά και τον ανώτερο άνθρωπο
