ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟ Ή ΒΑΥΑΡΙΚΟ ΚΑΙ ΑΡΑ ΕΧΘΡΙΚΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ;
Είναι πολυειπωμένο και χιλιοαναλυμένο το γιατί ο Ρωμιός ή Γραικός ή Έλληνας (βαρειά υποσειμείωση: κανέναν από τους τίτλους αυτούς δεν τον πετάμε και δεν τον χαρίζουμε σε κανέναν) γιατί λοιπόν αυτός ο διαπρεπής, ο επιφανής κάτοικος του χρυσού αιώνα, της ρωμαϊκής αυτοατορίας, του νεώτερου Ελληνικού έθνους και του κράτους που λέγεται Ελλάδα, δεν βλέπει την κρατική εφορία με καλό μάτι…
Αλλά δυστυχώς ποτέ δεν ειπώθηκε η αλήθεια. Μάθαμε να αντιγράφουμε τους δυτικούς σε όλες τις πολιτικές επισημάνσεις τους αλλά κυρίως στην κακολογία της οντότητός μας, στην δυσφήμιση του χαρακτήρα μας, στον υπερτονισμό της ταπεινής μας συμπεριφοράς στα κοινά, στην καταγγελία μας και τον χαρακτηρισμό μας ως απατεωνίσκων που αποφεύγουν τις υποχρεώσεις τους.
Άκουσα μια προσέγγιση σε κάποια ομιλία του π. Νικολάου Λουδοβίκου, που πήγε να αγγίξει την αλήθεια, αλλά δεν την άδραξε! Είπε λοιπόν ο π. Νικολάος ότι οι Έλληνες δεν πληρώνουμε την εφορία, διότι βλέπουμε το κράτος ως κάτι απρόσωπο και ότι όταν το κοινό γίνεται προσωπικό π.χ. στις διάφορες κοινότητες, τότε δεν διανοούμεθα να «κλέψουμε»!
Δηλαδή είμαστε λαμόγια στο απρόσωπο κράτος αλλά στών Ελλήνων τις κοινότητες είμαστε εν τάξει! Η αλήθεια είναι είναι ότι δεν θέλουμε να πληρώσουμε τη εφορία, όχι διότι αισθανόμαστε απρόσωπο το κράτος αλλά διότι αντιλαμβανόμαστε ότι το κράτος είναι απέναντί μας εχθρικό!
Ιερότης του θεσμού
Ας πάρουμε καλύτερα τα πράγματα από την αρχή! Από το τί σημαίνει η ελληνική λέξη Έφορος (εν-φέρω). Ο ή η έφορος είναι ένας ιερός θεσμός. Είναι εκείνος που φροντίζει για τις ανάγκες της κοινότητας, είτε αυτή είναι μιά μικρή ομάδα, είτε ένα μοναστήρι, μιά διοικητική περιφέρεια ή ολόκληρη η χώρα.
Για να καταλάβουμε την ιερότητα του θεσμού αρκεί να πούμε ότι η Έφορος του Αγίου Όρους είναι η Παναγία μας. Είναι εκείνη που φροντίζει να μην λείπει τίποτε από τους μοναχούς.
Αυτή λοιπόν είναι και η αποστολή της εφορίας μιας πολιτείας, να μαζεύει τα απαραίτητα χρήματα για τις δημόσιες ανάγκες ώστε να μην λείπει τίποτε στους πολίτες!
Το Φορολογικό Σύστημα στην Αρχαία Ελλάδα
Από την αρχαιότητα υπήρχε στην Αθήνα πολύ δομημένο σύστημα φορολόγησης. Πλήρωναν οι έχοντες και κατέχοντες, πλήρωναν όμως και οι μέτοικοι, οι ξένοι δηλαδή, πλήρωναν και οι ιερόδουλες!
Οι αρχαίοι φόροι έμπαιναν με την έγκριση της Βουλής. Όσο για τη διαφάνεια, τα ονόματα όσων πλήρωναν αναγράφονταν στους φορολογικούς καταλόγους της εποχής, που βρίσκονταν σε κοινή θέα.
Μέρος των κρατικών εσόδων πήγαινε για δημόσια έργα αλλά φρόντιζαν, επίσης, να εξασφαλίσουν κονδύλια για την άμυνα. «Οι πιο εύποροι ήταν υποχρεωμένοι να αναλαμβάνουν την “τριηραρχία”, την ετήσια δαπάνη για εξοπλισμό ενός πολεμικού πλοίου και τη σίτιση των ναυτών, που καθορίζονταν σε μια δραχμή ανά ναύτη ημερησίως»,
Χρειαζόταν τόλμη για να αρνηθεί κάποιος αυτό το σημαντικό έξοδο. Σε αυτή την περίπτωση έπρεπε να υποδείξει κάποιον άλλον, που θεωρούσε πιο πλούσιο, και να προτείνει αντίδοση. Να ανταλλάξει, δηλαδή, την περιουσία του με την περιουσία του πλουσιότερου. Αν ο άλλος πολίτης αρνιόταν, τότε η ανάθεση γινόταν από τα αρμόδια δικαστήρια.
Υποχρεωτική, αλλά ιδιαίτερα τιμητική ήταν και η χορηγία, η ανάληψη της δαπάνης για την προετοιμασία του χορού, τις θρησκευτικές εκδηλώσεις, τις παραστάσεις των δραματικών αγώνων. Η χορηγία στοίχιζε 300-5.000 δρχ., όταν τον 5ο αιώνα ο ετήσιος μισθός της ιέρειας της Αθηνάς Νίκης ήταν 50 δρχ.
Σαν να μην έφταναν και τότε τα τακτικά μέτρα, υπήρχαν και έκτακτα. Οπως η «επίδοσις» (σε χρήματα ή για την εκτέλεση συγκεκριμένου δημόσιου έργου) την οποία κατέβαλλαν οι πλούσιοι αλλά και οι μέτοικοι για την ενίσχυση της πόλης σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Κι ακόμα η «εισφορά» σε περίοδο πολέμου για στρατιωτικές δαπάνες.
Βλέπουμε λοιπόν ότι φόρους πλήρωναν κυρίως οι πλουσιοι οι οποίοι όμως έβλεπουαν που πάνε τα λεφτά που δίνουν!
Κι αν κάποιος πιανόταν να φοροδιαφεύγει, ο νόμος ήταν αυστηρός, ακόμα και για τον φοροεισπράκτορα. Για του λόγου το αληθές, υπάρχει ένα ψήφισμα του 510 π.Χ. για τους Αθηναίους κληρούχους στη Σαλαμίνα, οι οποίοι ήταν υποχρεωμένοι να καταβάλλουν φόρο, να εκτελούν τη στρατιωτική τους θητεία, ενώ δεν επιτρέπονταν να εκμισθώσουν τη γη που τους είχε παραχωρηθεί. Εάν τα παραβίαζαν, πλήρωναν πρόστιμο, το τριπλάσιο του μισθώματος, στο Δημόσιο…