Στεφανία Λυγερού
Αν πω στο παιδί μου «τα μισά παιδάκια σήμερα πεινάνε τέρμα τα πλουσιοπάροχα, δεν θα έχεις ότι θέλεις, δεν θα πετάς φαγητό, θα τρως από συσσίτια κλπ»…
Το ακούει το παιδί, κάνει γκελ μέσα του το βλέπει για σωστό, το ακολουθεί. Μία, δύο βδομάδες, αρχίζει να τον κουράζει η κατάσταση. Τότε θα του βγει (πάλι από μέσα του, γκελ) «τι μαλακίες είναι αυτές που μου λένε ρε φίλε, σάμπως αν πεινάω εγώ θα ξεπεινάσει το άλλο παιδάκι, απλά πεινάμε περισσότεροι».
Αυτό δίδαξες στο παιδί σου.
Σε ένα διαφορετικό σπίτι τώρα.. Ο γονιός θεωρεί ότι αυτός που πεινάει έφταιξε και καλά να πάθει, δεν είναι δικό του πρόβλημα οπότε δεν καλείται να το λύσει. Και ζει κανονικά, δυο λογιών φαγητά (τα μισά πάνε στα σκουπίδια), ντιζέρτ, φρουτάκι για την χώνεψη κλπ.
Το παιδί του ζει έτσι και κάποια στιγμή βλέπει ένα παιδάκι να λιποθυμάει από την πείνα. Κάτι κάνει γκελ μέσα του αλλά δεν είναι κατανοητό. Μια επόμενη φορά βλέπει έναν άνθρωπο να ψάχνει στα σκουπίδια, πάλι τίποτα κατανοητό, ε, την τρίτη θα του βγει «μα ρε φίλε δεν είναι σωστό…».
Οι παπάρες δεν είναι κωλόφαρδοι μόνο επειδή ποτέ κι από κανέναν δεν κρίνονται -κατατρεγμένοι από την κοινωνία είναι οι ιδεαλιστές-, ούτε επειδή δεν έχουν καθόλου τύψεις -οι καθωσπρέπει άνθρωποι δεν φταίνε για τίποτα, αφού ακολουθούν τα σωστά που η σοφή κοινωνία έχει θέσει-, ούτε επειδή καλοπερνάνε -κουραστικό είναι να κάνεις το σωστό-, το κυριότερο είναι ότι αυτοί φέρνουν το σωστό αποτέλεσμα.
