Ο εθισμός στην απουσία πολιτικού λόγου

ομοιότητες μεταξύ των κομμάτων. Που να ξέρει από όρια. Που να βλέπει το γκρεμό μπροστά της.

Αντ’ αυτών έχουμε έναν “πολτό” πολιτικής ασάφειας, μια διαρκή ίντριγκα, μια ατμόσφαιρα φόβου που όμοιά της δεν θα βρεις ούτε γυρίζοντας στη δεκαετία του ’50.

Αντ’ αυτών έχουμε ετερόκλητες συμπλεύσεις υπέρ της δραχμής και της σταδιακής, αναπόφευκτα, απομάκρυνσης από την Ευρώπη με τη συμμετοχή κομματιού και του αστικού κόσμου.

Αντ’ αυτών έχουμε μια κυβέρνηση με δύο εταίρους οι οποίοι έχουν συμπήξει ένα ετερογενές, πολιτικά ,μείγμα , μονίμως αναποτελεσματική

την ώρα που κυριαρχεί η ανασφάλεια και ο κόσμος δεν ξέρει από που να φυλαχτεί:

*Απο την Τρόικα η απο το Οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης;

*Από τον κίνδυνο να χάσει το σπίτι του (πουλώντας το όσο – όσο για να γλιτώσει τους φόρους) ή τις καταθέσεις του (κάνοντας απόσυρση

η στέλνοντας ό,τι απέμεινε στο εξωτερικό;)

*Απο την λεκτική βία και φυσική βία στο δημόσιο λόγο ή απο τα σκάνδαλα και την αίσθηση οτι οι δολοφονίες θα συνεχιστούν;

*Απο την ισχυρή πιθανότητα να χάσει τη δουλειά του (αν δεν είναι ηδη απολυμένος) η να φύγουν τα παιδιά του στο εξωτερικό ψάχνοντας

ελπίδα ;

Ίσως δεν έχει συνειδητοποιηθεί από όλους η σπόλυτη αξία μιας κανονικής πολιτικής σκηνής που σέβεται τους κανόνες του δημοκρατικού βίου, έτσι όπως διαμορφώθηκε-έστω με κουσούρια και εντάσεις- από το 1974.

Ισως διότι δεν υπάρχει Ελευθέριος Βενιζέλος, Κωνσταντίνος Καραμανλής ή ακόμα και άλλες προδικτατορικές προσωπικότητες που έδιναν στον κόσμο ότι υπάρχει πολιτικός λόγος και σταθερές. Έστω και με αντιγραφή άλλων δημοκρατικών προτύπων της Ευρώπης.

Το χειρότερο ειναι ότι εθίζουν τους νεότερους στην τοξική νοοτροπία πως αυτοί πια δεν χρειάζονται…

Γράφει ο Κάσσανδρος
για το www.news4all.gr