του Στέλιου Παπαθεμελή
Είναι φέτος η επέτειος των 1150 χρόνων από τον εκχριστιανισμό των Σλάβων. Πνευματικός άθλος των δύο Ελλήνων,
Θεσσαλονικέων αδελφών, Κυρίλλου και Μεθοδίου και ιδιοφυής υψηλή στρατηγική του Μεγάλου Πατριάρχου Φωτίου. Ο ευαγγελισμός της μισής Ευρώπης είναι η σημαντικότερη γεωπολιτική αλλαγή της πρώτης μεταχριστιανικής χιλιετίας στον πλανήτη.
Οι ταπεινωτικές συνθήκες στις οποίες έχουν περιέλθει οι ευρωπαϊκές κοινωνίες και φυσικά η ελληνική στις μέρες μας, δεν διαφέρουν σε πολλά από εκείνες στις οποίες ζούσαν τότε οι βάρβαροι, πριν το φωτισμό τους.
Βιώνουμε μία περίοδο παλιμβαρβαρισμού.
Το άλας εμωράνθη. Η χριστιανική πίστη είναι σε πορεία οπισθοχώρησης. Επικυριαρχεί παντού μία πολιτισμική αποσάρκωση του Χριστιανισμού. Οι διαχρονικές αξίες της ζωής αποδομούνται με όλους τους τρόπους, Social media, εκπαίδευση, αποσυντεθειμένη οικογένεια συνεργούν σ’ αυτό. Η αίσθηση ταυτότητας ατονεί. Ο εθνομηδενισμός καθίσταται «επικρατούσα θρησκεία». Είμαστε στα όρια αυτού που ο μακαριστός πατήρ Γεώργιος Φλωρόφσκυ διαπίστωνε, ότι «οι πολιτισμοί διαλύονται όταν εκλείπουν τα ελατήρια που τους εμπνέουν και οι πεποιθήσεις που δεσπόζουν».
«Οι δοκούντες άρχειν των εθνών», δηλαδή οι διεθνείς τοκογλύφοι, οι οποίοι ασκούν την παγκόσμια οικονομική και πολιτική εξουσία, προπετείς και αδίστακτοι επιβάλλουν στους λαούς το δόγμα του σοκ. Ενσταλάζουν στον κόσμο την κατάθλιψη και την απελπισία και προσώρας ακυρώνουν τη βούληση και ναρκοθετούν την αντίσταση των λαών στα καταστροφικά τους σχέδια. Αυτοί διάβασαν μόνο τον «Ηγεμόνα» του Μακιαβέλι, ο οποίος επιχειρηματολόγησε στον αντίποδα της χριστιανικής ηθικής. Εξακόσια χρόνια πριν τον φλωρεντινό, αμοραλιστή θεωρητικό, ο Μέγας Φώτιος σ’ ένα βαρυσήμαντο επιστολογικό του κείμενο προς τον Βόρι της Βουλγαρίας, εκχριστιανοθέντα ως Μιχαήλ διατυπώνει την χριστιανική θεωρία της εξουσίας. Εκεί συμβουλεύει τον αποδέκτη και προειδοποιεί και τους σημερινούς άρχοντες του σκότους εξορκίζοντάς τους «μηδένα μηδέποτε ανθρώπων, μηδέ των τυχόντων εις απόγνωσιν συνελάσης». Ποτέ μην οδηγήσεις σε απόγνωση κανέναν, ούτε και τον πιο ασήμαντο άνθρωπο. Γιατί; Διότι «ισχυρόν γάρ και άμαχον απόγνωσις όπλον»· είναι πολύ δυνατό και ακαταμάχητο όπλο η απόγνωση. Επειδή «πολλάκις ανάγκη στρατηγήσασα πράξεων παραβόλων ανελπίστους μεταβολάς εξειργάσατο, και πριν ή γενέσθαι μύθους νομιζομένας». Πολλές φορές δηλαδή, η ανάγκη, μηχανεύθηκε ριψοκίνδυνες πράξεις, που είχαν απροσδόκητες εξελίξεις που πριν λάβουν χώρα θεωρούνταν μύθοι. (Φωτίου του αγιωτάτου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως προς Μιχαήλ τον άρχοντα Βουλγαρίας Επιστολής. Τί εστίν έργον άρχοντος. 98, μ).
Αργά ή γρήγορα αυτοί που οδήγησαν την κοινωνία σε απόγνωση, θα υποστούν οι ίδιοι το βαρύ της τίμημα. «Ισχυρόν γάρ και άμαχον (για τους απελπισμένους) απόγνωσις όπλον».
ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΠΑΘΕΜΕΛΗΣ
