Μετά από μια «περιπλάνηση» σε έναν ρόλο διαφορετικό από τον παραδοσιακό της, ως αποτέλεσμα της τραυματικής…
Το μισό προσωπικό της CIA προσελήφθη μετά το 2001 και οι περισσότεροι εξ αυτών ασχολούνταν με το να κυνηγούν τρομοκράτες στο Αφγανιστάν και άλλα σημεία της υφηλίου τους οποίους και εξουδετέρωναν με πυραύλους που έφεραν τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη (UAV) τα οποία τελούσαν υπό τον επιχειρησιακό έλεγχο της υπηρεσίας. Πλέον, ξεκινά μια σταδιακή απεμπλοκή της CIA από αυτά τα καθήκοντα, τα οποία περνούν σταδιακά στη διοίκηση ειδικών επιχειρήσεων (special operations command), ξεκινώντας από περιοχές όπως η Υεμένη, με τη CIA να διατηρεί για ένα διάστημα την περιοχή Αφγανιστάν – Πακιστάν.
Το σταδιακό της διαδικασίας προφανώς εξηγείται τόσο από την ανάγκη να μη δημιουργηθεί «κενό» όσο και από την επιθυμία αποφυγής αντιδράσεων, αφού οι αρμοδιότητες περνούν στον έλεγχο του Πενταγώνου και η κυβέρνηση επιθυμεί να αποφύγει αντιδράσεις από αξιωματούχους των μυστικών υπηρεσιών που θα αισθανθούν ότι υποβαθμίζεται ο ρόλος της CIA…
Οι πράκτορες της υπηρεσίας θα εκπαιδευτούν εκ νέου στα παραδοσιακά καθήκοντα της κατασκοπείας και συλλογής πληροφοριών με τη στρατολόγηση πληροφοριοδοτών, με σκοπό να επανδρωθούν κατάλληλα πόστα, όπως για παράδειγμα αυτό της Μόσχας, όπου ο ασφυκτικός έλεγχος από τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες έχει δυσχεράνει σημαντικά το έργο της συλλογής πληροφοριών, το οποίο σίγουρα δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικό από πράκτορες υπό διπλωματική ασυλία.
Ταυτόχρονα, έμφαση θα δοθεί εκ νέου στον τομέα της ανάλυσης, αφού η υπηρεσία κατηγορείται ότι δεν τα έχει καταφέρει και πολύ καλά στον τομέα των προβλέψεων της δυναμικής που λαμβάνουν οι εξελίξεις σε διάφορα σημεία του πλανήτη, με χαρακτηριστικό και πιο πρόσφατο παράδειγμα τις εξελίξεις που πυροδότησε η αποκαλούμενη ως «αραβική άνοιξη».
Αυτό που δείχνουν να μην κατανοούν επαρκώς οι αξιωματούχοι των Ηνωμένων Πολιτειών του τομέα των υπηρεσιών πληροφοριών, είναι ότι η γνώση της ψυχολογίας στις χώρες ενδιαφέροντος, όσο ικανός και αν είναι ένας πράκτορας, είναι εξ ορισμού προβληματική για λόγους πολιτισμικούς. Και αν πάρουμε ως παράδειγμα την προσπάθεια συλλογής πληροφοριών εν Ελλάδι, όχι μόνο από τις ΗΠΑ, καθώς επίσης και τις εκθέσεις που διέρρευσαν από τα Wikileaks για τις αναφορές διπλωματικών αποστολών, δεν είναι και λίγες οι φορές που έχει προκληθεί θυμηδία.
Την εποχή που η συντριπτική πλειοψηφία των πληροφοριών υπάρχει σε ανοικτές πηγές, ο παραδοσιακός ρόλος της συλλογής έχει μεταβληθεί σημαντικά και η ανάλυση όταν δεν συνδυάζει τα πολλαπλά και εν πολλοίς αντιτιθέμενα κίνητρα των πρωταγωνιστών μιας υπόθεσης ενδιαφέροντος, είναι καταδικασμένη να οδηγήσει σε παραπλανητικά συμπεράσματα τα οποία θα οδηγήσουν σε αρνητικές συνέπειες και ανεπαρκή ή ακόμα και σε ασυνάρτητο πολιτικό σχεδιασμό.
Κι αυτά διότι οι Αμερικανοί μάλλον δεν κάνουν το αυτονόητο: Να αναλύσουν της παραμέτρους μιας υπόθεσης στις ΗΠΑ όπου τα περιθώρια εντοπισμού όλων των παραμέτρων είναι ασύγκριτα περισσότερα και στη συνέχεια να συνειδητοποιήσουν το πόσο δυσκολότερη είναι η εξαγωγή ασφαλούς συμπεράσματος σε μια ξένη χώρα, εισάγοντας τον παράγοντα της σχετικότητας στη σκέψη των αναλυτών τους που θα κατευθύνει στη συνέχεια τη συλλογή πληροφοριών πιο αποτελεσματικά.