CYPRUS, DON’T CRY FOR ME: Κλάψε ή πάλεψε για σένα και για μένα, μαζί με μένα.

Σήμερα, ο πόλεμος γίνεται με δύο τρόπους:
1. Με τον «κλασσικό» τρόπο.
2. Μέσα από τις οθόνες των υπολογιστών.

Όταν μια χώρα είναι ενταγμένη στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, ο πόλεμος έχει τη μορφή «2». Όταν αυτό δεν είναι εφικτό, τότε επιλέγεται η «λύση 1».

Στο Ιράκ, στο Ιράν, στο Μάλι, στο Ιράν, στο Αφγανιστάν, κάποιοι δεν υπάκουσαν ή δεν υπακούουν στους κανόνες του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Με κάποια δικαιολογία, οι κυρίαρχοι κηρύσσουν ή απειλούν με πόλεμο.

Ενίοτε, εκμεταλλεύονται το ξέσπασμα μιας επανάστασης(Τυνησία, Λιβύη, Αίγυπτος, Συρία), για να επιβάλλουν ένα συμμορφωμένο προς τα υποδείξεις καθεστώς. Σε κάθε περίπτωση, με τη συνεργασία των «μισητών εχθρών» του φονταμενταλιστικού πολιτικού Ισλάμ(ακόμα κι αν ακούει στο όνομα Αλ Κάιντα).

Η δικαιολογία για έναν πόλεμο είναι ίδια και στα δύο είδη πολέμου: Ο πόλεμος είναι αποτέλεσμα «έκτακτης κατάστασης» που δημιούργησε κάποια ηγεσία, «δημοκρατική» ή μη.

Ποιος ορίζει πότε και τι είναι «έκτακτες» συνθήκες; Μα, σύμφωνα με τον ορισμό του KarlSchmitt: «Κυρίαρχος είναι όποιος μπορεί να κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης» .

«Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης έχει για τη νομική επιστήμη τη σημασία που έχει το θαύμα για τη θεολογία» Kαρλ Σμιτ, Πολιτική θεολογία

Στην Κύπρο η ελίτ των ιδιοκτητών του χρήματος και κατ’ επέκταση δανειστών αυτού, όρισε ως έκτακτη κατάσταση την «κατάρρευση των τραπεζών». Ή «κούρεμα» ή Χρεοκοπία. «Ή να μη ζεις ή να μη ζεις».

Ήταν η ανακοίνωση ενός προαναγγελθέντος θανάτου.

«Η δικτατορία είναι φορέας και στυλοβάτης του κοινοβουλευτισμού και ο κοινοβουλευτισμός φορέας της δικτατορίας· το αποτέλεσμα είναι ένας ιδιότυπος κοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός».( Σεραφείμ Μάξιμος)

«Ο Αγκάμπεν, αντλώντας από τον μεσσιανισμό του Μπένγιαμιν, λέει ότι σε μια τέτοια συνθήκη κρίσης είναι λάθος να προσλαμβάνουμε την έκτακτη ανάγκη ως κατάσταση εξαίρεσης από το νόμο που μπορούν να χρησιμοποιούν μόνο οι πολιτικά κυρίαρχοι, και προτρέπει στην «αληθινή» κατάσταση έκτακτης ανάγκης, που θα προκαλέσουν οι ίδιοι οι «από κάτω»: οι «από τα κάτω» δεν μπορούν πλέον να μιλούν με τη γλώσσα του θετικού δικαίου και του γράμματος του Συντάγματος, όταν ακόμη και το αστικό κράτος την έχει εγκαταλείψει. Aυτό είναι εμφανές, ακόμα και από τις άναρθρες κραυγές κατά του Κοινοβουλίου ή το συνολικό αίτημα που βγήκε, έστω και αντιφατικά, από τις πλατείες: περισσότερη και πραγματική δημοκρατία… Γι’ αυτό και εμείς, ειδικά σήμερα, δεν μπορούμε να υπερασπιζόμαστε γενικά τη δημοκρατία με τη μορφή της συνταγματικής νομιμότητας (ή, τουλάχιστον, δεν μπορούμε να κάνουμε μόνο αυτό). Ας προτάξουμε λοιπόν εμείς τη δημοκρατία. Όχι τη δική τους δημοκρατία, τη δημοκρατία της λειψής συμμετοχής που δεν αποτυπώνεται πουθενά στο πολιτικό επίπεδο, τη δημοκρατία της τυπικής ισότητας (ευκαιριών) και της τυπικής ελευθερίας (των συμβάσεων) που οδηγεί στην παντοδυναμία των αγορών και στην τελική χρεοκοπία του λαού, αλλά την πραγματική δημοκρατία: τη δημοκρατία που προϋποθέτει πραγματική ισότητα, ελευθερία και δικαιοσύνη. Τη δημοκρατία δηλαδή που προϋποθέτει ενεργή συμμετοχή του λαϊκού παράγοντα και δεν σταματάει μπροστά στην πύλη του εργοστασίου, αλλά διαπερνάει όλες τις κοινωνικές σχέσεις, ακόμη και τις παραγωγικές».

Τι δεν καταλάβατε; Τι δεν καταλάβαμε;

Η ψήφος που δώσατε πριν λίγες μέρες, όπως κι αυτή που δίνουμε κι εμείς, κάθε φορά, είναι το «νομιμοποιητικό στοιχείο» των επιλογών και των αποφάσεων της Παγκόσμιας Ελίτ των τραπεζιτών.

Την απάντηση θα τη βρούμε μαζί στην Ισλανδία (Νυστέρι, φύλλο 48, σελ.6) : «Αφήσαμε τις τράπεζες να χρεοκοπήσουν» (Όλαφουρ Γκρίμσον κι όχι Νίκος Αναστασιάδης).

Δεν ζείτε τις «πιο τραγικές στιγμές από το 1974». Ζείτε το τέλος της Κυπριακής «Δημοκρατίας», όπως εμείς παρακολουθούμε, στα όρια της απάθειας, το τέλος της Ελλάδας, ως κρατικής οντότητας.

Οι μελλοντικές πλουτοπαραγωγικές πηγές σας θα γίνουν «ευρωπαϊκές πλουτοπαραγωγικές πηγές», όπως και οι δικές μας, κατά δήλωση Σαμαρά.

Και, βέβαια, το «χρέος» σας και το «χρέος» μας δεν θα γίνουν ποτέ βιώσιμα. Οι πατρίδες που δεν είναι βιώσιμες, αργά ή γρήγορα, και σίγουρα σταθερά, θα εισέλθουν σε μια ομοσπονδιακή χωματερή κρατών και λαών. Για την καλύτερη διαχείριση χρέους λαών και κερδών ολίγων.

Είναι από το Νυστέρι, φύλλο Νο 4 του 2009, που το γράφουμε: «Το μέλλον δεν μας χρειάζεται»…. «Το 80% του πληθυσμού της γης περισσεύει», σε μια ελιτίστικη οικονομία, που από τις αρχές της δεκαετίας του 70 έπαψε να κερδίζει παράγοντας. Της είναι πιο εύκολο να κερδίζει πουλώντας, δηλαδή δανείζοντας, χρήμα.

Είχατε για χρόνια, Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας Κύπρου, τον κ. Αθανάσιο Ορφανίδη, τ. ανώτατο στέλεχος της FED, συνδαιτημόνα των Μπερνάνκι, Ντράγκι και Κινγκ(σημερινού διοικητή της Τρ. Της Αγγλίας).

Τι δεν καταλάβατε; Τι δεν καταλάβαμε;

Η απάντηση είναι: Δημοκρατία, τώρα.

Το είχαμε γράψει και τότε που μας καλέσατε. Ο καιρός περνά και τίποτα δεν κάνουμε, εσείς εκεί κι εμείς εδώ.

«Η ιστορία απαιτεί προσοχή, παρατήρηση, μελέτη και θαυμασμό.
Δεν θέλουμε να μετασχηματίσουμε απλώς μια εξουσία. (Η δημοκρατία) προϋποθέτει το ριζικό μετασχηματισμό κληρονομημένων ιδεολογικών πτωμάτων, αντικαθιστώντας τα με τις ιδέες ανθρώπων , που αποφασίζουν να φύγουν από την ιδιωτικότητα, και να διεκδικήσουν, ξανά, το δικαίωμα και την παρουσία στη δημόσια σφαίρα.
Ο δημοκρατικός μετασχηματισμός χρειάζεται μιαν απίστευτα μεγάλη, μια τερατώδη δύναμη, έτοιμη να συγκρουστεί και να επιβάλλει τις δικές της λύσεις, πάνω στη δύναμη της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας…. Να κατέβουμε στις εκλογές, όχι για να στείλουμε στη βουλή , βουλευτές, αλλά για να στείλουμε απεσταλμένους και αγγελιαφόρους του παλλαϊκού αιτήματος να επιστρέψει η δημοκρατία στην κοιτίδα της… Να βγούμε από την κατακερματισμένη στασιμότητα, προσκαλώντας σε συμμετοχή, με τα ελάχιστα κοινά πράγματα, που δεν μπορεί να είναι άλλο, από το παλιό σύνθημα, «τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε τώρα». Δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία και όμορφη ζωή, χωρίς συμμετοχή… Θέλουμε ένα σύνταγμα δημοκρατίας, όπου ο λαός θα νομοθετεί και θα ορίζει τις τύχες του , μόνος, χωρίς μεσάζοντες και «αντιπροσώπους».

Τι δεν καταλάβαμε και σταματήσαμε;

Οι λαοί να δώσουν την απάντηση: Στην Κύπρο, στην Ελλάδα, στην Ιταλία και παντού: ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ. Ή τυπώνετε άτοκο χρήμα, για τις συναλλακτικές ανάγκες των ανθρώπων ή βάζουμε δημοκρατική βόμβα στα θεμέλια του ολιγαρχικού σας συστήματος. Η αμφισβήτηση του δικαιώματος κάποιων λίγων να διαχειρίζονται το χρήμα είναι η απαρχή της δημοκρατικής επανάστασης.

Ειπώθηκαν και με τη «Διακήρυξη που σκοτώνει».

(ας πηδήξουμε το ευρώ, όπως πηδάνε τα παιδιά τις φωτιές του Άη Γιάννη)

Ο λαός της Κύπρου(της Ελλάδας, της… -μακρύς ο κατάλογος των λαών- όσο γίνεται πιο μακρύς), συντεταγμένος και ενωμένος σε μια τεράστια πολιτική δύναμη, να απαιτήσει δημοψήφισμα για την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας.
Να πτωχεύσουν οι τράπεζες.
Να διαμορφωθεί από τα κάτω νέο σύνταγμα, που να εξασφαλίζει ότι οι νόμοι γίνονται από το λαό.
Να εγγυηθεί η δημοκρατία και ο λαός τις καταθέσεις και τη σημερινή τους αξία, άσχετα από το νόμισμα και την ισοτιμία που θα έχει.
Αυστηρός και Δημοκρατικός έλεγχος στις τιμές των αγαθών και στον ανθρώπινο και φυσικό πλούτο.
Δημοκρατική απαλλοτρίωση του χρήματος. Αν δεν τυπώσουν άτοκο χρήμα, θα τυπώσει η δημοκρατία, παραβιάζοντας και αμφισβητώντας όλους τους ολιγαρχικούς νόμους και κανόνες. Είτε το χρήμα είναι ευρώ είτε κυπριακή λίρα είτε ελληνική δραχμή ή οτιδήποτε άλλο, να τυπώσουμε χρήμα που αναγνωρίζεται από το λαό και από τα ΑΤΜ ως αληθινό και δικό μας χρήμα.
Μία μετοχή κάθε πολίτης στην Κεντρική Τράπεζα που διαχειρίζεται και παράγει το χρήμα.
Τράπεζες, δημοκρατικά εργαλεία διαχείρισης χρήματος, σύμφωνα με τις ανάγκες των ανθρώπων και όχι των τοκογλύφων και των μεγαλοεταιρικών καρχαριών.
Διατήρηση και επαύξηση των συγκριτικών οικονομικών πλεονεκτημάτων κάθε χώρας, με διεθνείς ισότιμες συνεργασίες και συμμαχίες.
Συγκρότηση συμμαχίας των λαών της Μεσογείου (και όχι μόνο) για δημοκρατία και ευημερία.
Μια υπόσχεση: Κανείς δεν θα πεινάσει. Κανείς δεν θα αδικηθεί.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ- ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΕΡΩΤΑΣ- ΔΩΡΟ, ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΚΑΙ ΘΕΙΟ, ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ

(“ας γίνουμε αλήτες στη χώρα των τραυμάτων”Δ.Ψ.)

Φίλοι, ποιος θα κάμει την αρχή; Ποιος θα απευθύνει την πρόσκληση για μια Μεγάλη Συνάντηση;

Η «άλλη λύση», η δική τους λύση, είναι να γίνουμε, ως άνθρωποι και ως κρατικές οντότητες, ο «ζωτικός χώρος» της Αυτοκρατορίας των ιδιοκτητών του πλούτου, του χρήματος, της εργασίας μας και της ζωής μας. Ο χώρος της δικής τους ζωής είναι ο τάφος της δικής μας.

«Κυρίαρχος είναι αυτός που αποφασίζει πότε έχουμε κατάσταση έκτακτης ανάγκης». Κυρίαρχος πρέπει να είναι ο λαός. ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ.

ΘΕΛΟΥΜΕ; ΤΟΤΕ, ΜΠΟΡΟΥΜΕ.

(με τις εικόνες και τη φαντασία, παίζει ο Δον ΨΥΧΩΤΗΣ)

“στη δική μας επανάσταση (δεν ρέει αίμα) ρέει ουρανός” Δ.Ψ.