Eλλην
Η διαδοχή των γραμμάτων στην πλήρη εκφώνηση τους (άλφα, βήτα, γάμα κ.λ.π.) δεν είναι καθόλου τυχαία, άλλα πίσω απο αυτήν
υπολανθανει μια πλήρης γραμματική, συντακτική και νοηματική συνεχεία, ανώτερης σύλληψης.
Συμφωνά με αυτήν τη γνωστή μας εκφώνηση, τα ελληνικά γράμματα (αφού προσθέσουμε και το εξαφανισμένο σήμερα έκτο γραμμα: στίγμα η διγαμα f) ακούγονται και γράφονται ως εξής:
αλφα – βητα – γαμα – δελτα – εψιλον – στιγμα – ζητα – ητα- θητα – ιωτα – καππα – λαμβδα – μι – νι – ξι – ομικρον – πι – ρο – σιγμα – ταυ – υψιλον – φι – χι – ψι – ωμεγα
αποκωδικοποιωντας την γνωστη αυτη διαταξη εχουμε τα ακολουθα:
αλ φα, βη τα γα, (α)μα δε (ε)λ τα εψι ιλων. Στ(Η) ΙΓΜΑ. ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑΙ ΠΑΛΑΜ ΔΑ. ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ, ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ (Ε)Ψ ΙΛΩΝ, ΦΥ ΨΥΧΗ Ο ΜΕΓΑ!
ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ, ΑΦΟΥ ΠΡΟΣΘΕΣΟΥΜΕ ΤΑ ΕΝΝΟΟΥΜΕΝΑ ΣΥΝΔΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΡΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΝΤΑΙ, ΕΧΟΥΜΕ:
ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ!
ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ.
ΣΤΗ ΙΓΜΑ (ΙΝΑ) ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ,
ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑΤΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ°
(ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ)
ΠΥΡΟΣ (ΔΕ) ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ ΕΨ ΙΛΩΝ,
ΦΥ(ΟΙ) ΨΥΧΗ, Ο ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ).
Æ
Ἄλ φά, βῆ τᾶ Γᾶ !
Ἅμα δὲ Ἕλ, τᾶ ἕψ ἰλῶν.
Στῇ ἶγμα (ἵνα) ζῇ τα, ἦ τα,
Θῆ τα Ἰώτα κατὰ παλλάν Δᾶ.
(Ἵνα) μὴ νὺξ ἦ, ὅ μικρόν (ἐστί)
πυρός δὲ ἶγμα ταφῆ ἕψ ἰλῶν,
φύ(οι) Ψυχή, ὅ μέγα (ἐστί) !
2
ΑΜΕΣΩΣ ΠΙΟ ΚΑΤΩ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ:
Ἄλ = ο νοητος ηλιος
Φάος = το φως
Βῆ = προστακτικη του ρημ. Βαινω (=βαδιζω, ερχομαι)
Τα = δοτικη αρθρου δωρικου τυπου τῆ, εις την
Γᾶ = γη (δωρικος τυπος)
Ἅμα = (επιρρ.) συγχρονωσ
Ἕλ = ο ορατος ηλιος, ο ερχομενοσ
Ἕψ = ρημ. Εψομαι, εψ-ημενος – ψημενοσ
Ἰλῶν = ιλυς (ους.) = λασπη, πηλοσ
Στῆ = προστ. Ρημ. ιστημι
Ἶγμα = κατασταλαγμα, αποσταγμα
Ζῆ = προστ. Ρημ. ζω
Ἦ = προστ. Ρημ. Ειμι, ειμαι
Θῆ = προστ. Ρημ. θετω
Ἰώτα = τα ιωγα, τα εγω
Παλάν = ρημ. Παλλω(=δονουμαι, περιστρεφομαι) επιθ. Παλλας = παλλουσα, περιστρεφομενη
Δᾶ = αλλος τυπος της γα, γης π.ρ.β.λ. δα-μητηρ) δημητηρ > δημητρα = μητερα γη
Νύξ = (ους.) νυχτα
Ὅ = (αναφ.) το οποιο, που
Φύ(οι) = ευκτικη ρημ. Φυω (φυτρωνω, ανπτυσσομαι)
αποδοση
ΑΛ, ΕΣΥ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΦΩΣ, ΕΛΑ ΣΤΗ ΓΗ!
ΚΙ ΕΣΥ ΕΛ ΡΙΞΕ ΤΙΣ ΑΚΤΙΝΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΙΛΥ ΠΟΥ ΨΗΝΕΤΑΙ
(ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΝΑΒΡΑΣΜΟΥ).
Ας ΓΙΝΕΙ ΕΝΑ ΚΑΤΑΣΤΑΛΑΓΜΑ (ΜΙΑ ΞΗΡΑ) ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΕΓΩ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ, ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΝ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΠΑΛΛΟΜΕΝΗ ΓΗ.
ΑΣ ΜΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΙ Η ΝΥΧΤΑ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΙΚΡΟΝ, ΚΑΙ ΚΙΝΔΥΝΕΨΕΙ ΝΑ ΤΑΦΕΙ (ΝΑ ΣΒΗΣΕΙ, ΝΑ ΧΑΘΕΙ) ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΑΛΑΓΜΑ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΒΡΑΖΟΥΣΑ ΙΛΥ, ΚΑΙ ΑΣ ΑΝΑΠΤΥΧΘΕΙ Η ΨΥΧΗ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΓΙΣΤΟ, ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΟΛΩΝ!
ΙΑΛΥΣΣΟΣ