Ένα εκατομμύριο δολάρια την ημέρα πετά στα σκουπίδια η Ελλάδα, ελέω Gazprom

Αλέξης Δερμιτζάκης

Κοντά ένα εκατομμύριο δολάρια την ημέρα πετά στον κάλαθο των αχρήστων η Ελλάδα, ελέω Gazprom.
Την ώρα που μισθοί, συντάξεις, Υγεία, Παιδεία, κοινωνικό Κράτος έχουν μπει στη μέγγενη της κρίσης, η χώρα έχει την πολυτέλεια να πληρώνει ετησίως για το ρωσικό φυσικό αέριο της Gazprom “καπέλο” 190 εκατ.ευρώ σε σχέση με τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, επιφέροντας ένα ακόμη πλήγμα στην τσέπη των Ελλήνων καταναλωτών και στην ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων…
Τη στιγμή που τα λουκέτα στις εγχώριες εταιρείες (βλέπε ΕΡΤ) αποτελούν πλέον καθημερινή “ρουτίνα”, το ελληνικό Δημόσιο -και άρα η ελληνική επιχείρηση και ο Έλληνας καταναλωτής- υποχρεούται να πληρώνει ετησίως για το ρώσικο φυσικό αέριο “καπέλο” 250 εκατ. δολάρια (περί τα 190 εκατ.ευρώ).

Οι διαπιστώσεις δεν ανήκουν σε αντικυβερνητικές πηγές ούτε σε δυσδιάκριτα ανταγωνιστικά της Gazprom συμφέροντα, αλλά στο ίδιο το νούμερο 2 της ρώσικης εταιρείας, τον Αλεξάντερ Μεντβέντεφ. Και έγιναν με τον πιο επίσημο τρόπο σε συνέντευξη Τύπου του Μεντβέντεφ σχετικά με την ευρωπαϊκή αγορά.

Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους: από τα στοιχεία που έδωσε ο Μεντβέντεφ, προκύπτει ότι οι μέσες τιμές που η Gazprom πουλά το αέριο στις ευρωπαϊκές χώρες το 2013 βρίσκονται στα επίπεδα των 10,30 δολαρίων ΗΠΑ ανά εκατομμύριο Βρετανικές Θερμικές Μονάδες (1 MBTU αντιστοιχεί σε περίπου 27 κυβικά μέτρα), με την τιμή για τα 1.000 κυβικά μέτρα να διαμορφώνεται στα 380 δολάρια.
Στην Ελλάδα, ωστόσο, οι τιμές είναι τουλάχιστον 30% υψηλότερες,

αφού κυμαίνονται από 13,5-15 δολάρια ΗΠΑ το MBTU. Έτσι για τα 1.000 κυβικά μέτρα,
η τιμή για την ελληνική αγορά κινείται στα 480-540 δολάρια, δηλαδή 100 έως 160 δολάρια περισσότερο.

Με δεδομένο δε, ότι η ΔΕΠΑ εισάγει κάθε χρόνο περίπου 2,5 δισ. κυβικά μέτρα ρωσικού αερίου,
το “καπέλο”, με το οποίο επιβαρύνονται οι Έλληνες καταναλωτές και η εγχώρια παραγωγή κάθε χρόνο, ανέρχεται σε τουλάχιστον 250 εκατομμύρια δολάρια.

“Δεμένοι χειροπόδαρα”

Το πάζλ του ελληνικού παράδοξου έρχεται να συμπληρώσει το γεγονός ότι
η ίδια η ρωσική επιχείρηση βρίσκεται σε διαρκείς διαπραγματεύσεις
με τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες με αντικείμενο τις μειώσεις των τιμολογίων.
“Και η Ελλάδα”; Είναι το εύλογο ερώτημα. Η Ελλάδα είναι δεμένη χειροπόδαρα,
αφού η ΔΕΠΑ διατηρεί μακροχρόνιο συμβόλαιο με την Gazprom έως το 2016.
Η τελευταία επαναδιαπραγμάτευση μεταξύ ΔΕΠΑ και Gazprom έγινε το 2011 και οδήγησε σε οριακές μόνο μειώσεις τιμών.
Την κατάσταση μάλιστα επιδεινώνει το γεγονός ότι η τελευταία συμφωνία μεταξύ των δυο πλευρών απαγορεύει να τεθεί θέμα τιμών μέχρι και το τέλος του 2014.
Η ελληνική Πολιτεία “ποντάροντας” στην εξαγορά της ΔΕΠΑ από την Gazprom,
και ευελπιστώντας σε μία μείωση των τιμολογίων, όταν η ελληνική επιχείρηση θα περνούσε υπό ρωσικό έλεγχο, βρίσκεται πλέον για άλλη μια φορά μετέωρη.
Έτσι ούτε τη ΔΕΠΑ κατάφερε να πουλήσει στους Ρώσους
και να δημιουργήσει έναν νέο σηματωρό για το πρόγραμμά των αποκρατικοποιήσεων,
ούτε φθηνότερο φυσικό αέριο μπορεί να εξασφαλίσει σε πολίτες και επιχειρήσεις.
Στο τραπέζι βέβαια υπάρχει πάντα και η λύση της προσφυγής του ελληνικού Δημοσίου και της ΔΕΠΑ στη διαιτησία, δρόμο που έχουν ήδη επιλέξει άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ζητώντας νωρίτερα και έγκαιρα αλλαγή των όρων των σχετικών συμβάσεων.
Αντέχει η Ελλάδα να περιμένει το τρένο του φθηνότερου φυσικού αερίου; Και εάν το αντέχει το ελληνικό Δημόσιο, μπορούν να το αντέξουν πολίτες και επιχειρήσεις;