Ένα σχόλιο γιά το άρθρο του Κώστα Βαξεβάνη «Greece’s Rotten Oligarchy»

Το άρθρο είναι πάρα πολύ ευγενικό και μαλακό γιά το νυν σαθρό πολιτικό σύστημα της άρδην ανθελληνικής, ξενόφερτης και στυγνά δυναστικής κομματοκρατίας, που συστηματικά λεηλατεί και αφανίζει τον ελληνικό μας κόσμο, και μάλιστα με την ταχύτητα του φωτός. Είναι όμως μάλλον ακριβής ο Κώστας Βαξεβάνης, όταν αναφέρει πως η «Greek democracy has long been broken» [1].

Και γιά την …..
ακρίβεια, την αυθεντική, γνήσια ή πραγματική δημοκρατία των Αθηναίων, την κατέλυσε ο στρατηγός-αυτοκράτωρ του Ελλαδικού χώρου Αντίπατρος, μετά την Μάχη της Κραννώνας. Η οποία βέβαια Μάχη της Κραννώνας σηματοδοτεί την λήξη του Λαμιακού πολέμου (http://el.wikipedia.org/wiki/Λαμιακός_πόλεμος).

Θεωρώντας τους Αθηναίους ως τους πρωταιτίους του Λαμιακού πολέμου, ο Αντίπατρος απαίτησε, μεταξύ άλλων, και την αλλαγή του πολιτεύματος των Αθηναίων από δημοκρατικό σε τιμοκρατικό, δηλαδή να θεωρούνται πολίτες της Αθήνας μόνον οι έχοντες περιουσία τουλάχιστον 2.000 αττικών δραχμών και άνω. Από τότε έπαψε να υπάρχει η αυθεντική, γνήσια ή πραγματική δημοκρατία των Αθηναίων ως πολίτευμα πάνω στην επιφάνεια του πλανήτη Γη.

Σχετικά δε με τους επιχειρηματίες (“entrepreneurs”) που απομυζούν το ελληνικό κράτος, δωροδοκώντας πολιτικούς, ώστε να κερδίζουν υπερτιμημένες δημόσιες συμβάσεις, αυτό πιά είναι μία πραγματική τέχνη στον νεοελληνικό μας κόσμο, από την εποχή τουλάχιστον του Ιωάννου Κωλέττη. Ο Ευάγγελος Κοροβίνης θεωρεί πως ο Ιωάννης Κωλέττης εισήγαγε τη φαυλοκρατία στο νεοελληνικό πολιτικό σύστημα, δεδομένου μάλιστα ότι υπήρξε και ο πρώτος πολιτικός στην Ελλάδα ο Κωλέττης, ο οποίος διαχειριζόμενος τα κοινά απέκτησε μεγάλη περιουσία (‘Η Νεοελληνική Φαυλοκρατία’, Εκδόσεις Αρμός, 5η έκδοση, 2008, σελ. 24).

Παρά την διορατικότητά του, ο Κώστας Βαξεβάνης δυστυχώς παραμένει και αυτός στενά εγκιβωτισμένος μέσα στην επίσης στυγνά προσωποπαγή κομματοκρατία, όπως φυσικά παραμένει στενά εγκιβωτισμένο και ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού μας κόσμου, νομίζοντας πως μία αλλαγή των κομμάτων που κυβερνούν ή μερικές αλλαγές στα μέλη της πολιτικής τάξης στην Ελλάδα, θα ικανοποιούσαν ίσως το αίτημα του ελληνικού μας κόσμου να μπει τέλος στην απάτη και την διαφθορά. Χωρίς όμως την ανακοπή, ανατροπή και στάση του όντως σάπιου πολιτικού συστήματος, τούτο δεν πρόκειται να σταματήσει να παράγει και να αναπαράγει πολιτικά απορρίμματα, και μάλιστα τόσον παραγωγικά!

Ως πότε θα καθόμαστε να τα κοιτάμε; Μήπως είναι η ωραία ώρα να πετάξουμε όλα τα πολιτικά μας απορρίμματα στον κάδο των πολιτικών απορριμμάτων, μαζύ βέβαια με το πολιτικό σύστημα που τα παράγει;

Μόνον που δεν γνωρίζω –διότι νομικός δεν είμαι– ποιά είναι η απαιτουμένη εφικτή διαδικασία, εάν καν υπάρχει κάποια εφικτή διαδικασία, χωρίς αιματοχυσία, ώστε να το πράξουμε τούτο νομικά και νόμιμα, με την συλλογικότητά μας ως ένα έθος και έθνος ελληνικόν; Από αναλύσεις, διαπιστώσεις και περιγραφικές παρεμβάσεις έχουμε πήξει· προτάσεις κανείς;

Ευοί Ευάν,

Νίκος Γεωργαντζάς