«Ο λόγος που ταξίδεψα την πρώτη φορά στην Ινδία ήταν όταν ανακάλυψα ένα πρωί ότι είχα προσηλωθεί τόσο σε έναν σκοπό
ώστε είχα χάσει κυριολεκτικά τη ζωή µου. Με άλλα λόγια, αποφάσισα να ακολουθήσω το δρόµο… µέσα µου. Αυτή είναι η Ινδία» γράφει η Κατερίνα Γιατζόγλου.
Γράφει η Κατερίνα Γιατζόγλου στο travelstyle:
«Όταν πάτησα το πόδι µου στο αεροδρόµιο του Δελχί, µετά από ένα ανέλπιστα άνετο ταξίδι µε την Turkish Airlines, κατάλαβα αµέσως ότι µετά από αυτό το ταξίδι δεν θα ήµουν ποτέ ξανά η ίδια. Η Ινδία µού άνοιξε το µυαλό και την καρδιά µου (ό,τι είχε αποµείνει από αυτή).
Σαν χώρα είναι απέραντη, πολύχρωµη, γεµάτη αντιθέσεις, µαγεία, θλίψη, µεγαλείο, µύθους, φιλοσοφία, µουσική, σου υπενθυµίζει κάθε στιγµή τη µαταιότητα των «γιατί»… Είναι άλλος πλανήτης. Αν αφεθείς, σε ρουφάει γλυκά, αργά και νωχελικά. Κάτι σαν ναρκωτικό…
Με το που φτάνεις, το κεφάλι σου αρχίζει να βουίζει… από τη σύγχυση, τη ζέστη, το θόρυβο, τις µυρωδιές, τα χρώµατα, τα «πιρπίρια» (µικρά τρίκυκλα που είναι αµέτρητα)… και δεν σταµατάει -ποτέ όµως… Όταν επιστρέψεις στον «real world», θέλεις 3-4 µέρες για να συνέλθεις από το βουητό.
Η ατµόσφαιρα στην Ινδία είναι πηχτή και βαριά, είναι φορές που δύσκολα αναπνέεις, αλλά για έναν περίεργα ανεξήγητο λόγο δεν δυσανασχετείς… Είναι τόσο έντονη σαν εικόνα, που ξεχνάς τα πάντα… Η Ινδία είναι «overdose»… σε παραλύει γλυκά… σε µουδιάζει… σου αδειάζει το κεφάλι σου… όλα τα «πριν» σού φαίνονται µακρινά… θολά… παλιά… ανώφελα και ακίνδυνα. Συγκεντρώνεσαι µε όλο σου το Είναι σε αυτή… της δίνεσαι… παραιτείσαι και αφήνεσαι στην ψευδαίσθησή της.
Έκανα δύο φορές το «Cross India», τη διέσχισα δηλαδή σε όλο της το µήκος… από το Κασµίρ µέχρι την Γκόα. Ταξίδεψα µε τρένο (εµπειρία µοναδική), λεωφορείο, µε τα πόδια, µε ελέφαντα, µε jeep, µε όλους τους πιθανούς τρόπους… Κοιτάζοντας γύρω µου τη φτώχεια, την αρρώστια, τις θρησκευτικές διαφορές, τους πολέµους (στα σύνορα µε το Πακιστάν το έζησα κι αυτό), τα ξυπόλητα παιδάκια, τους βαµµένους «µπάµπα», τους ετοιµοθάνατους που περιµένουν καρτερικά να καούν στον Γάγγη, τους µεσαιωνικούς ναούς, τις γυναίκες που πλέκουν κίτρινα λουλούδια, τους πλανόδιους, τους ζητιάνους, συνειδητοποίησα ότι το χειρότερο δεν είναι να ζήσεις τη δυστυχία, αλλά να τη συνηθίσεις!!!!
Οι Ινδοί σέβονται την κάθε µέρα σαν να είναι η τελευταία…
Την αυγή γεννιούνται και το βράδυ πεθαίνουν, για να ξαναγεννηθούν την εποµένη..
