Για τον Ολυμπιακό η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου δεν είχε αγκαλίτσες και φιλάκια, αλλά εν ψυχρώ εκτέλεση, θυμίζοντας περισσότερο την ημέρα που στο Σικάγο, οι άνθρωποι του Αλ Καπόνε δολοφόνησαν πισώπλατα επτά μέλη της αντιπάλου συμμορίας του Μπακς Μοράν, μένοντας στην ιστορία ως η “Σφαγή του Αγίου Βαλεντίνου”.
από τον Κώστα Κουκουλά
Οι “ερυθρόλευκοι” θα μπορούν να λένε ότι ο δικός τους ρόλος στην υπόθεση αυτή είναι που θύματος και θύτης ο Γερμανός ρέφερι Γκρέφε, που με δύο αποφάσεις του έκρινε σε μεγάλο βαθμό τον νικητή, όχι όμως και τη διαφορά στο τελικό αποτέλεσμα. Δύο πέναλτι που δεν ήταν (το ένα καθόλου, το άλλο ήταν φάουλ οριακά έξω από την περιοχή) και μια αποβολή, έδειξαν από νωρίς τις προθέσεις του.
Ομως δεν ήταν μόνο ο Γκρέφε που έπαιξε τον (κακό) ρόλο του. Μεγάλο μερίδιο ευθύνης υπάρχει και στον ίδιο τον Ολυμπιακό και τον τρόπο που αντιμετώπισε το παιχνίδι. Ο Μίτσελ πιάστηκε αδιάβαστος, αν και τη Λεβάντε θα όφειλε να τη γνώριζε απ΄ έξω και ανακατωτά. Αν και ήξερε τον τρόπο που παίζει, της επέτρεψε να τον εφαρμόσει. Δεν βρήκε λύσεις όταν οι Ισπανοί “φόρτωσαν” τη δεξιά τους πλευρά κάνοντας “μπαλάκι” τον τραγικό χθες Χολέμπας, ενώ η έμπνευση του να παίξει χωρίς τον Μανιάτη στη μεσαία γραμμή (τον τοποθέτησε δεξί μπακ), έχοντας τον Φέισα και τον Μοντέστο, αποδείχτηκε καταστροφική. Ουδείς από τους δύο μάρκαρε, η μπάλα χανόταν εύκολα και έτσι οι Ισπανοί με δύο πάσες είχαν ήδη φτάσει έξω από την περιοχή του Ολυμπιακού που ήταν κομμένος σε τρία μέρη, χωρίς καμία απολύτως σύνδεση μεταξύ τους.
Σε όλα αυτά, προστέθηκαν και τα δύο δοκάρια που είχαν οι “ερυθρόλευκοι” και αποδεικνύουν ότι αν είναι να πάει κάτι στραβά, θα πάει μέχρι να σε εξοντώσει. Αν το ένα είχε μπει, ίσως μιλούσαμε για μια άλλη ρεβάνς. Το 3-0 που έμεινε μέχρι το τέλος (αν δεν ήταν η απέκρουση του Μέγερι στο 93΄ η διαφορά θα μεγάλωνε και άλλο) ανατρέπεται μόνο με θαύμα. Και θαύματα στην εποχή που παραιτείται μέχρι και ο Πάπας, δεν γίνονται…
http://www.koolnews.gr