H φιλοσοφία του “Καταλληλότερου”

μπορεί να κυβερνά μια ενωμένη μειοψηφία. Ο άλλος είναι τα κόμματα.

Το “εγώ” ήταν ο σημαντικότερος παράγοντας που εμπόδισε τους εκατοντάδες ή χιλιάδες ενεργούς πολίτες στην Κεφαλονιά(και σε όλη την Ελλάδα) να ενωθούν και, σήμερα, να βρίσκονται πάνω από την κάλπη με τις δικές τους δυνάμεις. Και, τώρα, να πρέπει να ρίχνουμε νερό στο κρασί μας και να αναζητούμε συμμαχίες με καταστάσεις που δεν εμπνέουν απόλυτη εμπιστοσύνη.

Όλα αυτά τα χρόνια ζήσαμε τους “καταλληλότερους” είτε ως πρόσωπα είτε ως κόμματα και είδαμε που φτάσαμε. Η απάντηση του λαού , σε κάθε περίπτωση, πρέπει να είναι Δημοκρατία, ως διαδικασία και ως τελικός σκοπός: Μια διαδικασία και ένα πολίτευμα στα οποία ο λαός θα αποφασίζει, θα νομοθετεί, θα αυτοδιοικείται και θα αυτοδιαχειρίζεται τα του οίκου του.

Σήμερα, η λογική του “καταλληλότερου”, “ικανότερου”, “γνωρίζοντος”, κλπ, επανέρχεται στα τοπικά πράγματα σε όλη της την “Αυτοκρατορική” Μεγαλοπρέπεια. Το πόσο “Ικανοί” και “Κατάλληλοι” είναι θα το δούμε, λίαν προσεχώς και με παραδείγματα που θα αντληθούν από τις ημέρες και τα έργα τους. Αυτό, όμως, είναι άλλο θέμα.

Η φιλοσοφία του “καταλληλότερου” είναι απλή: Όλα βαίνουν καλώς ή κακώς, αλλά θα πάνε καλύτερα αρκεί να υπάρχουν ικανοί διαχειριστές της εξουσίας (με άλλα λόγια: αν υπάρξω “Εγώ”). Δεν χρειάζονται πολιτικές, δεν χρειάζεται ερμηνεία και ανάλυση της κατάστασης στην οποία ζούμε, δεν χρειάζεται να αναζητήσουμε τις αιτίες του κακού. Ο Καταλληλότερος θα λύσει όλα τα προβλήματα. Το “όλα τα προβλήματα”, βέβαια, είναι “τρόπος του λέγειν”. Ήδη, από τη διαχείριση του Δήμου κάποιοι σπεύδουν να εξαιρέσουν τη διαχείριση της ζωής μας. “Είναι θέμα κεντρικής εξουσίας” , σου λένε. “Δείξε αυτού του είδους την επιθυμία στις βουλευτικές ή στις ευρωεκλογές, Εδώ, μιλάμε για καλή διαχείριση δημαρχείου”.

Η φιλοσοφία του “Καταλληλότερου” είναι Αφαιρετική. Για να σταθεί η “ικανότητα” του πρέπει να αρχίσει να αφαιρεί αιτίες, προβλήματα, καταστάσεις, και τελικά όλη την πραγματικότητα μέσα στην οποία ζούμε. Για να αναδειχθεί το “Εγώ”, πρέπει να ξεχάσουμε αυτό που ζούμε.
Επίσης, για να είναι “καταλληλότερος” πρέπει να συγκριθεί με κάποιον άλλον. Στην περίπτωση μας, είναι καταλληλότεροι από τον σημερινό δήμαρχο. Βεβαίως, είναι πιο κατάλληλοι και από οποιονδήποτε άλλον, αλλά η βασική αιτία συσπείρωσης των παλαιοδημάρχων, λέγεται και γράφεται, ποικιλοτρόπως: “Να φύγει ο σημερινός Δήμαρχος”. 

Στην περίπτωση μας, διάλεξαν ως “αντίπαλο δέος” κάτι που δεν εμπνέει κανένα δέος, πια. Είναι τόσο φανερή η μαζική απώλεια ψηφοφόρων, στελεχών και δυνάμεων που τον στήριζαν, που δεν χρειάζονται πολλά επιχειρήματα. “Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται”, κατασκευάζοντας ψεύτικα πολιτικά διλήμματα.Προσπαθούν να κρύψουν ότι υπηρετούν το ίδιο αφεντικό. Το ίδιο συμβαίνει και με τα κόμματα. Είναι “καταλληλότερα” να κυβερνήσουν, ως προς κάποιο άλλο. Δεν είναι και δεν θα είναι ποτέ το απολύτως κατάλλhλο κόμμα. Αυτό το παιχνίδι θα συνεχίζεται, ως ότου έρθει η ώρα να κυβερνήσει ο μόνος αρμόδιος και ο μόνος Κατάλληλος: Ο λαός, δια της Δημοκρατίας Αυτού.

Η αδιαφορία των “Καταλληλότερων” για αυτό που ζει η συντριπτική πλειοψηφία του λαού έχει καταγραφεί με τρεις τρόπους:

α) Απουσία από δράσεις πολιτών, που προσπαθούν να διασωθούν από μία ανελέητη και απάνθρωπη επίθεση.

β) Στήριξη των κυβερνήσεων, που μας εξοντώνουν, όντας υπηρέτες μιας Παγκόσμιας Αυτοκρατορίας Τραπεζιτών.

γ) Σιωπή ως απάντηση στις πολλαπλές εκκλήσεις για ένα Δήμαρχο που, αυτοθυσιαστικά, θα σταθεί στο πλευρό του λαού και για ένα Δημαρχείο, μετερίζι αντίστασης και υπεράσπισης του βαρυφορτωμένου με χρέη λαού.

Από όσα έχουμε γράψει, για τους “Κατάλληλους”, ας κρατήσουμε δύο:

α) Μια και κάποιοι μίλησαν για “νοοτροπίες”:

Ναρκισσισμός: Όταν το φαίνεσθαι είναι σημαντικότερο του είναι

για να διαγνωσθεί κάποιος με ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας πρέπει να έχει τουλάχιστον πέντε από τα ακόλουθα συμπτώματα:
Έχει έντονο αίσθημα υπεροψίας και μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του/της.
Έχει φαντασιώσεις απεριόριστης επιτυχίας, δύναμης, ομορφιάς κτλ.
Θεωρεί τον εαυτό του/της ξεχωριστό και μοναδικό και πιστεύει πως οι μόνοι οι οποίοι μπορούν να τον/την καταλάβουν είναι άτομα που είναι επίσης ξεχωριστά.
Απαιτεί τον θαυμασμό των άλλων.
Αναμένει ξεχωριστή εξυπηρέτηση από τρίτους και απαιτεί όλοι να συμφωνούν αυτόματα με τις προσδοκίες του/της.
Δεν έχει ενσυναίσθηση απέναντι στα συναισθήματα των άλλων και γι’ αυτό αδυνατεί να τα κατανοήσει.

Αν δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, τότε, γιατί λένε ότι είναι καλύτεροι από μένα; Επειδή το έχουν αποδείξει στο παρελθόν; (Το τελευταίο θα δούμε κατά πόσο ευσταθεί).

Αποτελεί Ύβρι, αν δεν είναι γελοίο, να υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι μπορούν να αντιπροσωπεύσουν το λαό. Τον καθένα μας. Εμένα. Και, εξ ίσου γελοίο, να πιστεύω εγώ ότι μπορώ να εκπροσωπήσω κάποιους άλλους.

β) Στην πραγματικότητα, η φιλοσοφία του Καταλληλότερου είναι η φιλοσοφία του Δικτάτορα, που την ανάγκη ποιούμενος φιλοτιμία, σε συνθήκες κοινοβουλευτισμού, ζητά, από τους πολλούς, εναπόθεση ελπίδων στα στιβαρά του χέρια. Σε κάθε περίπτωση, αρνείται και περιφρονεί την (άμεση) Δημοκρατία, ως τρόπο επίλυσης προβλημάτων και διαχείρισης ζωών. Αρνείται στο λαό την ικανότητα του να αυτοκυβερνηθεί.

Βεβαίως, οι λαοί έχουν πάντα τη χρεία ηγετών. Ηγετών, όμως, που όταν δεν τον υπηρετούν, ανακαλούνται. Ηγετών – εντολοδόχων των αποφάσεων του. Ηγετών, που συμπάσχουν με αυτόν που εκπροσωπούν. Που χύνουν τις τελευταίες σταγόνες νερό στην άμμο της ερήμου, επειδή δεν επαρκούν για όλο το στράτευμα των Μακεδόνων. Ηγετών, που προασπίζονται βωμούς και εστίες στην πρώτη γραμμή της μάχης, στις Θερμοπύλες του σήμερα. Ηγετών, που δεν έχουν ανάγκη τις χλαμύδες της εξουσίας, όταν έχουν τη λιτότητα του Γκάντι και υφαίνουν τα χρειώδη στον αργαλειό, μαζί με το λαό τους.

Μιλάμε για ηγέτες, που επιλέγονται από αυτούς που συναντάμε ανάμεσα μας, στις μάχες για τον Άνθρωπο και την Πατρίδα, κατά της παγκόσμιας Ηγεμονίας και όχι από τους Απόντες. Για να μην πούμε από τους Ενάντιους, τους στυλοβάτες της Εθνικής μας υποδούλωσης.

Απέναντι στην Υπεροψία των ολιγαρχικώς Ικανών υψώνεται η Μετριοφροσύνη της Δημοκρατίας.

Του Αλμπέρ Καμύ:
“…νομίζω ότι η δημοκρατία, είτε είναι κοινωνική είτε πολιτική, δεν μπορεί να θεμελιώνεται πάνω σε μια πολιτική φιλοσοφία που αξιώνει να γνωρίζει και να ρυθμίζει τα πάντα. Η δημοκρατία δεν είναι το καλύτερο από τα καθεστώτα. Είναι το λιγότερο κακό. Εχουμε δοκιμάσει λίγο όλα τα καθεστώτα και τώρα το γνωρίζουμε. Αλλά ένα δημοκρατικό καθεστώς μπορεί να επινοηθεί, να δημιουργηθεί και να υποστηριχθεί μόνον από ανθρώπους που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα,… Ο αληθινός δημοκράτης πιστεύει ότι ο λόγος μπορεί να φωτίζει μεγάλο αριθμό προβλημάτων και ίσως να ρυθμίζει άλλα τόσα. Αλλά δεν πιστεύει ότι ο λόγος βασιλεύει, ως μόνος κυρίαρχος, σε ολόκληρο τον κόσμο. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο δημοκράτης είναι μετριόφρων. 

Ομολογεί ένα ορισμένο ποσοστό άγνοιας, αναγνωρίζει τον εν μέρει ριψοκίνδυνο χαρακτήρα της προσπάθειάς του και το ότι δεν τα κατέχει όλα. Και, με αφετηρία αυτήν την παραδοχή, αναγνωρίζει ότι χρειάζεται να συμβουλεύεται τους άλλους, να συμπληρώνει εκείνο που δεν γνωρίζει με αυτό που εκείνοι γνωρίζουν… Η δημοκρατία δεν υπερασπίζεται μιαν αφηρημένη ιδέα ούτε μια λαμπρή φιλοσοφία. Υπερασπίζεται τους δημοκράτες, πράγμα που σημαίνει ότι ζητάει από αυτούς να αποφασίσουν για τα μέσα που είναι πιο κατάλληλα για να εξασφαλίσουν την άμυνά τους”.

Ας μη μας ενοχλήσει κανείς, που δεν θα εντάξει στον τρόπο διαχείρισης των κοινών πραγμάτων μας, την (άμεση) δημοκρατία, ως διαδικασία και τρόπο λήψης αποφάσεων.

Από τη μία οι Δήμαρχοι του Libro D’ Oro και από την άλλη το “Δημοτικό Καφενείο” των Ριζοσπαστών. Ιδού το Δίλημμα.

(στην πρώτη εικόνα: Δον ΨΥΧΩΤΗΣ)