Iουλίου μελωδούντος

…Να περπατάς ξυπόλητος στις αμμουδιές του Ιουλίου με καταιγίδες φωτός στα μάτια και στα μύχια. Να χάνεσαι στα…………
«θολερά λιοπύρια του καρκίνου» και να βλέπεις «ένα μαχαίρι καρφωμένο στη μέση του μεσημεριού», να ξορκίζεις παλιά φαντάσματα που πλήγωσαν το σώμα της πατρίδος και θόλωσαν την όψη του Ιουλίου –της Κύπρου, λέω, την ανεπούλωτη πληγή-, να μην ξεχνάς, να προχωράς ασκεπής στα λινά απογεύματα της μνήμης, να επιστρέφεις στις κρύπτες της νεότητος και στα εσωτερικά μονοπάτια τα υφασμένα από φως Ιουλίου, να κρατάς το ίσο στα αιώνια τζιτζίκια και μετά να χάνεσαι στα κύματα της Οδού Φιλελλήνων κολυμπώντας στους στίχους του Εμπειρίκου : «Θεέ! Ο ……………………………………………..ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ