Ερευνητές του Stanford University, σε συνεργασία με επιστήμονες του University of California, Berkeley, κατασκεύασαν ένα ασύρματο τσιπ μεγέθους μυρμηγκιού, το οποίο είναι σε θέση να …συλλέγει την ενέργεια που χρειάζεται από τα ίδια ηλεκτρομαγνητικά κύματα με τα οποία αλληλεπιδρά η κεραία του- χωρίς να απαιτούνται μπαταρίες.
Σχεδιασμένο για να υπολογίζει, εκτελεί και να αναμεταδίδει εντολές, το εν λόγω τσιπ έχει εξαιρετικά μικρό κόστος κατασκευής, κάτι το οποίο ανοίγει τον δρόμο για τη γεφύρωση του «χάσματος» που υπάρχει αυτή τη στιγμή μεταξύ του Ίντερνετ όπως το γνωρίζουμε και του οράματος του «Ίντερνετ των Πραγμάτων» (Internet of Things), βασικό χαρακτηριστικό του οποίου είναι η ύπαρξη διασυνδεδεμένων «έξυπνων» gadgets.
«Η επόμενη εκθετική εξέλιξη στη διασυνδεσιμότητα θα είναι η σύνδεση αντικειμένων μεταξύ τους και η απόκτηση δυνατότητας ελέγχου τους εξ αποστάσεως μέσω του web» σημειώνει ο Αμίν Αρμπαμπιάν, επίκουρος καθηγητής ηλεκτρολογίας- μηχανολογίας που πρόσφατα επέδειξε το εν λόγω τσιπ στο VLSI Technology and Circuits Symposium στη Χαβάη.
Μεγάλο τμήμα των υποδομών που απαιτεί το Internet of Things υπάρχει ήδη – ωστόσο λείπει το ασύρματο εξάρτημα τηλεχειρισμού που είναι αρκετά φθηνό για να μπορεί να εισαχθεί σε κάθε συσκευή, οπουδήποτε και αν είναι. Όπως υπογραμμίζει ο Αρμπαμπιάν, αυτό λύνεται μέσω της τοποθέτησης όλων των βασικών στοιχείων ενός ασυρμάτου σε ένα μεμονωμένο και πολύ φθηνό τσιπ. Το χαμηλό κόστος είναι απαραίτητη προϋπόθεση, καθώς «μιλάμε για τη διασύνδεση τρισεκατομμυρίων συσκευών».
Το πρόγραμμα ξεκίνησε το 2011- και χρειάστηκαν τρία χρόνια επειδή ο Αρμπαμπιάν ήθελε να ξανασκεφτεί την τεχνολογία ασυρμάτων από την αρχή. «Στο παρελθόν, όταν σκέφτονταν για συρρίκνωση των ασυρμάτων, το σκέφτονταν από πλευράς μείωσης του μεγέθους των εξαρτημάτων» σημειώνει. Ωστόσο η προσέγγισή του ήταν διαφορετική, καθώς στην «καρδιά» της βρισκόταν η συγκέντρωση όλων των ηλεκτρονικών που βρίσκονται, για παράδειγμα, σε μια συσκευή Bluetooth, σε ένα μεμονωμένο τσιπ πυριτίου, μεγέθους μυρμηγκιού.
Η εν λόγω προσέγγιση θα είχε ένα επιπλέον όφελος: τη δραματική μείωση κατανάλωσης ενέργειας, επειδή ένα μεμονωμένο τσιπ χρειάζεται πολύ λιγότερη ενέργεια από ό,τι οι συμβατικές συσκευές (ενδεικτικά, εάν το τσιπ του Αρμπαμπιάν χρειαζόταν μπαταρία, τότε θα επαρκούσε μία απλή ΑΑΑ για να λειτουργεί για πάνω από έναν αιώνα). Ωστόσο χρειαζόταν ριζικός επανασχεδιασμός κάθε λειτουργίας: η κεραία έπρεπε να είναι μικρή (1/10 του μεγέθους μιας κεραίας Wi-Fi) και να λειτουργεί σε ταχύτητα 24 δισ. κύκλων ανά δευτερόλεπτο, κάτι που με τη σειρά του χρειαζόταν τη βελτίωση του σχεδιασμού βασικών κυκλωμάτων και ηλεκτρονικών.
Use Facebook to Comment on this Post
