Mια άλλη ερμηνεία των παιδικών μας παιχνιδιών

Γράφει ο Χρήστος Μπουσιούτας

Όλη η παιδική μας ζωή μια προετοιμασία, μια μεγάλη και διαρκής μύηση στις δυσκολίες που μας περιμένουν.
Από τις πρώτες μέρες της γέννησης μας και καθ΄όλη την διάρκεια της παιδικής μας ηλικίας, η ζωή μας έδειχνε τα σημάδια της, μας προειδοποιούσε για το τι μας περίμενε με έναν αθώο τρόπο που εμείς δεν είχαμε την δυνατότητα τότε να ερμηνεύσουμε να αντιληφθούμε.
Από το πρώτο μας κλάμα.
Και γιατί κλάμα και όχι γέλιο;
Γιατί ο φόβος και όχι η χαρά για την έλευση μας;
Άρχισε το παιδί να μπουσουλάει .. ααα τι καλά!
Και τι είναι τελικά το μπουσούλισμα;
Μήπως είναι το πρώτο καμπανάκι ότι κάποιες φορές η ζωή θα μας γονατίσει;
Μήπως η πρώτη προειδοποίηση ότι η ζωή δεν είναι εύκολη και πολλές φορές θα χρειαστεί να συρθούμε στα τέσσερα;

Και τα πρώτα και αθώα παιδικά μας παιχνίδια τι είναι;
Τι είναι πέρα από το διασκεδαστικό τους μέρος.
Μόνο ότι το παιδί παίζει και χαίρεται;
Μήπως είναι η προσπάθεια της κοινωνίας μας, να μας εκπαιδεύει από μικρούς να δεχόμαστε μόνο τη χαρά και να απομονώνουμε τα υπόλοιπα συναισθήματα μας;
Μια κοινωνία που πηγαίνει κόντρα στις απαιτήσεις της ζωής, μια κοινωνία που μας ετοιμάζει για μελλοντικούς κλόουν με ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη.
Μήπως μέσα από αυτά τα παιχνίδια η ζωή θέλει να μας στείλει το δικό της μήνυμα, η
μήπως μέσα από την διασκέδαση, ήθελε να μας προετοιμάσει για όλα αυτά που είχε έτοιμα για μας;
Για αυτά που θα ακολουθούσαν. Για αυτά που επιμελώς είχε σχεδιάσει εν αγνοία μας.
Τι είναι τα παιχνίδια πέρα από το προφανές. Την χαρά, το γέλιο, την διασκέδαση;
Όλα τα παιδικά παιχνίδια μέσα στην αθωότητα τους, κρύβουν και έναν τεράστιο συμβολισμό.
Ας πάρουμε κάποια από αυτά…

Το κρυφτό
Μήπως είναι η δυσκολία αναζήτησης αγαπημένων φίλων, δηλαδή ότι τους ανθρώπους που πρέπει να εμπιστευόμαστε θα τους ψάχνουμε στα τυφλά;
Μήπως είναι το κρυφτούλι που παίζουμε με τον εαυτό μας και τα συναισθήματα μας, η προσπάθεια να κρυβόμαστε από τον ίδιο μας τον εαυτό, να κρύβουμε τα προβλήματα κάτω από το χαλί γιατί δεν έχουμε το θάρρος να τα αντιμετωπίσουμε με ανοιχτά τα μάτια;

Το κουτσό
Μήπως είναι η προετοιμασία μας να στεκόμαστε στο ένα πόδι;
Πόσες φορές δεν θα αναγκαστούμε να βαδίσουμε τρεκλίζοντας ισορροπώντας στο ένα πόδι. Πόσες φορές δεν θα νοιώσουμε σαν σχοινοβάτες ενός τσίρκου δίχως δίχτυ προστασίας.

Τα μήλα
Μήπως είναι τα προβλήματα που θα μας βάλουν στο μάτι και θα πρέπει να τα αποφύγουμε, τρέχοντας από την μια άκρη στην άλλη για να μην βρουν στόχο;
Μήπως αυτά τα «μήλα» είναι οι πέτρες που μας πετά η ζωή και που τις περισσότερες φορές θα μας πετύχουν δημιουργώντας πληγές και τραύματα;

Τυφλόμυγα
Και στην ζωή στα τυφλά δεν βαδίζουμε; Με «δεμένα» μάτια. Ξέρει κανείς τι τον περιμένει στην πρώτη στροφή;
Η μήπως γνωρίζει τους ανθρώπους που θα συναντήσει στην ζωή του;

Το πατίνι
Δεν είναι τα ρίσκα που παίρνουμε όταν τρέχουμε χωρίς φρένα στην κατηφόρα,
οι κίνδυνοι που τρέχουν με ταχύτητα κατά πάνω μας;
Οι δυσκολίες που περιγράφονται με την έκφραση “Μου έκανες τη ζωή πατίνι” η οποία σημαίνει μου δυσκολεύεις την ζωή.

Το ποδήλατο
Δεν είναι η ανάγκη να ισορροπήσουμε στις δυσκολίες που απλόχερα θα μας στείλει η ζωή; Και η ορθοπεταλιά τι άλλο είναι από το ότι αγκομαχούμε για να τα βγάλουμε πέρα στις ανηφόρες της ζωής.

Η μακριά γαϊδούρα
Μήπως είναι η προετοιμασία μας για να αποδεχτούμε ότι κάποιοι θα είναι από πάνω και κάποιοι από κάτω;
Ότι σε κάποιους θα δίνουμε το δικαίωμα η θα το παίρνουν μόνοι τους, να παίζουν παιχνίδια εις βάρος μας και να φορτώνουν στους αδύναμους ώμους μας φορτία που αδυνατούν να σηκώσουν και λυγίζουν;
Ότι κάποιοι θα χρησιμοποιούν τις δικές μας πλάτες σαν αναρριχητικές σκάλες για να ανέβουν ψηλά.

Κλέφτες και αστυνόμοι
Ρόλοι δεν είναι και αυτοί στην σύγχρονη κοινωνία;
Μια τεράστια πρόβα δεν ήταν και αυτό το παιχνίδι για να εξοικειωθούμε για τους ρόλους που θα αναλάβουμε να παίξουμε;
Από εδώ οι «καλοί», από εκεί οι «κακοί».
Τα παιδιά χωρίζονται σε δύο ομάδες. Η μία η μικρότερη είναι οι αστυνόμοι, οι καλοί δηλαδή, ενώ η μεγαλύτερη είναι οι κλέφτες οι κακοί.
Το ίδιο δεν συμβαίνει και στην ζωή;
Θυμάστε πως τελειώνει το παιχνίδι; Όταν όλοι οι κλέφτες φυλακιστούν.
Και στην ζωή όπως και στο παιχνίδι, τις περισσότερες φορές οι κλέφτες είναι απ΄έξω.

Το μπίζ
Το θυμάστε το μπίζ;
Δεν είναι οι σφαλιάρες που θα «τρώμε» καθημερινά και δεν θα ξέρουμε από πού μας ήρθαν; Πώς να μαντέψεις από πού σου ήρθαν με τόσα χέρια έτοιμα να σε τσακίσουν. Τα σκαμπίλια που δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να κλείνουμε τα μάτια για να μην βλέπουμε από πού μας έρχονται. Τα μάτια δεν κλείνουμε για να νικήσουμε τον φόβο τον πόνο από τα σφαλιάρες της ζωής;

Κυνηγητό
Αυτό το παιχνίδι δεν είναι η ίδια η ζωή;
Ένα διαρκές κυνηγητό που απαιτεί ταχύτητα, ικανότητα στους «ελιγμούς» και αντοχή.
Και στην ζωή όπως και στο παιχνίδι, πότε γίνεσαι ο κυνηγός και πότε το θήραμα.
Στο παιχνίδι ο κυνηγός διαλέγει σαν θύμα του εκείνο το παιδί που δεν μπορεί να τρέξει πολύ, το αδύνατο εκείνο που είναι «του χεριού του»
Έτσι δεν γίνεται και στην ζωή; Το θύμα δεν είναι πάντα ο αδύναμος και ο θύτης ο ισχυρός;

Παρόλα αυτά ….
Μεγαλώσαμε, γνωριστήκαμε με άλλες πολιτείες με άλλους ανθρώπους, με άλλα σπίτια, με άλλα φεγγάρια.
Οι καιροί περάσανε, όλα σβηστήκανε στο βάθος του χρόνου.
Ήρθανε μέρες που σαν να την ευχαριστηθήκαμε κάμποσο εκείνη την ανοικονόμητη ζωή.
Τι τα θες, το έχουμε αγαπήσει και πολύ ποθήσει εκείνο το παλιό παραμύθι, εκείνα τα παιδικά παιχνίδια, ίσως γιατί δεν είχαμε νιώσει τότε, πόσες λαβωματιές πρέπει να πάρει κανείς για να τα καταφέρει με τον καιρό και την τύχη …….