Ο Federico Fellini υπήρξε μανιώδης σκιτσογράφος, πηγές τις έμπνευσης του ήταν η αχαλίνωτη φαντασία του και ο κόσμος των…
ονείρων του. Το σχέδιο υπήρξε γι’ αυτόν ένας τρόπος καταπολέμησης της ανίας και της απάθειας. Ένας τρόπος για να
μην χάσει την επαφή του με τις ”θερμές ζώνες” της δημιουργικότητας που κατοικούν στον εσωτερικό κόσμο, τις μύχιες σκέψεις και αισθήματα.
Τα έργα του βασίζονταν στον σαρκασμό και αυτοσαρκασμό, με την αίσθηση του γελοίου ή αστείου ως θεμελιώδες στοιχείο της ζωής, χωρίς όμως να απουσιάζει η κριτική στάση απέναντι στα δρώμενα.
Το 1937 ο νεαρός Fellini ανοίγει στο Rimini (γενέτειρα του-πόλη της Ιταλίας, στην περιφέρεια Εμίλια-Ρομάνια) μαζί με τον φίλο του και ζωγράφο Demos Bonini ένα στούντιο προσωπογραφίας ζωγραφίζοντας καρικατούρες για τουρίστες. Τα πρώτα αυτά σχέδια υπογράφει με το ψευδώνυμο ”Fellas”. H ανάγκη του όμως να εκφραστεί τον οδηγεί στο να προσεγγίσει τον τύπο και να στείλει κείμενα και γελοιογραφίες του σε εφημερίδες. Στης 6 Φεβρουαρίου 1938 σε ένθετο εφημερίδα δημοσιεύεται το πρώτο του εικονογραφημένο ανέκδοτο. Στα τέλη της δεκαετίας του ’30 με αρχές του ’40 εδραιώνεται πλέον ως γελοιογράφος και κειμενογράφος χάρης των κωμικών ιστοριών του που δημοσίευε στο περιοδικό ”420”.
Με την απελευθέρωση της Ρώμης από τους Αμερικάνους το 1944 ο Fellini πηγαίνει στην πρωτεύουσα και μαζί με κάποιους φίλους του ανοίγουν το ”Fanny-Face Shop” που δημιουργούν γελοιογραφίες και πορτρέτα. Παράλληλα πυκνώνουν και οι κινηματογραφικές του συνεργασίες. Ο Roberto Rossellini μάλιστα τον αναζήτησε προσωπικά στο μαγαζί του για να του ζητήσει να συνεργαστούν στο σενάριο της ταινίας ”Ρώμη Ανοχύρωτη Πόλη”.
Στην καριέρα του ως σεναριογράφος η επιτυχία του οφείλονταν κυρίως στην εκπληκτική ικανότητα του να επινοεί χιουμοριστικές καταστάσεις που έβγαιναν μέσα από την πλοκή της ταινίας. Ο κινηματογράφος και ανάγκη του να αφηγείται ιστορίες έγιναν πλέον απαραίτητο μέσο για να μπορεί να συνεχίσει να ονειρεύεται με ανοιχτά μάτια. Καθώς πίστευε πως υπάρχουν δύο ζωές, μια που ζούμε με ανοιχτά μάτια και μια με κλειστά.
Η σκηνοθεσία αποτελεί για τον Fellini μια ασχολία που του επιτρέπει να φτιάχνει δικούς του παράλληλους κόσμους. Ένα σύμπαν που αρχίζει από την δικιά του, απόλυτα προσωπική Cartoonia, που κατοικείται από ήρωες-μαριονέτες (που φέρουν πολλά χαρακτηριστικά των κόμικς του) που τους χαρακτηρίζει ο τολμηρός αυθορμητισμός και η ιλιγγιώδη σεξουαλικότητα. O Vincenzo Mollica (Ιταλός δημοσιογράφος και συγγραφέας) είπε για τον Fellini, ”Ο Fellini πριν δώσει μια ατάκα σε κάποιον χαρακτήρα του, σχεδίαζε το πρόσωπο του, ήθελε να καταλάβει τι τύπος ήταν”. Όλη αυτήν τη λογική του την βλέπουμε στην πρώτη του ταινία ”Τα φώτα του βαριετέ” 1950 όπου αναπαράγει με κινούμενες εικόνες, ιστορίες από εβδομαδιαία γελοιογραφικά περιοδικά. Ο Charles M. Schulz (Αμερικανός σκιτσογράφος) είπε για τον Fellini, ”Ο Fellini με τις ταινίες του είναι σαν τον Μιχαήλ Άγγελο που ζωγράφισε την Cappella Sistina”.
H καλλιτεχνική του πορεία άρχισε και τελείωσε με τα κόμικς. Άλλωστε όπως έλεγε και ο ίδιος κατά βάθος ήθελε να είναι μόνο ζωγράφος ή το πολύ δημοσιογράφος διότι δεν πίστευε πως διέθετε αρκετό αυταρχισμό για να είναι σκηνοθέτης. Όταν τον ρωτούσε κανείς γιατί η επίσημη κουλτούρα απέρριπτε τα κόμικς, ο Fellini απαντούσε ότι κάθε τι που είναι απλό και καθαρό και μας δημιουργεί καλή διάθεση, μας κάνει καχύποπτους, γιατί είμαστε συνηθισμένοι να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα υποχρεωτικά με περίσκεψη, και νομίζουμε πως ό,τι φτιάχνεται με χαρά, δεν θα πρέπει να το παίρνουμε στα σοβαρά.
Στα κόμικ ”παραχώρησε” και δυο ταινίες του που τελικά δεν γύρισε ποτέ ”Ταξίδι στην Tulum” και ”Το ταξίδι του G. Mastorna γνωστού ως Fernet” (τις δυο αυτές ταινίες θα πραγματοποιούσε με την βοήθεια του Milo Manara).
Από τον Walt Disney μέχρι τον Schulz, όλοι έχουν αφιερώσει ένα σχέδιο τους για να απεικονίσουν έναν δάσκαλο μεγάλης ευφυίας.
Πηγή: serotonine1.blogspot.gr