Ιστορίες Ζωής: O σύζυγος μου με εγκατέλειψε για να αφιερωθεί στο Θεό

ο σύζυγος της την άφησε για να ζήσει την υπόλοιπη ζώη του σε μοναστήρι.

Πώς ήταν η ζωή σας τα 25 χρόνια γάμου;

Πίστευα πως είχα έναν πολύ ισορροπημένο γάμο. Τουλάχιστον τα 20 πρώτα χρόνια. Και πίστευα ότι θα γεράσουμε μαζί κι ευτυχισμένοι. Με τα παιδιά μας και τα εγγόνια που κάποια στιγμή θα έρχονταν. Όλοι είχαν να λένε για το πόσο αγαπημένοι είμαστε.

Ήταν πολύ θρήσκος γενικότερα;

Όχι ιδιαίτερα. Εκκλήσία πήγαινε μόνο στις πολύ βασικές γιορτές…Πάσχα, Δεκαπενταύγουστο και σε γάμους. Δεν είχε ιδιαίτερη σχέση με την θρησκεία. Πίστευε άλλα με μέτρο.

Πότε άρχισε να μεγαλώνει η πίστη στο Θεό και να αλλάζει συμπεριφορά;

Κάποια στιγμή πέθανε απο καρκίνο η αδελφή του συζύγου μου. Ο σύζυγος μου δεν το άντεξε ψυχολογικά. Λύγισε. Ήταν η αγαπημένη του αδελφή. Για αρκετούς μήνες ήταν απαρηγόρητος στο σπίτι. Μέχρι που μια φίλη μου του σύστησε έναν πνευματικό. Για να μιλήσει μαζί του και να του απαλύνει τον πόνο για τον χαμό της αδελφής του. Σιγά σιγά άρχισε να μιλάει για τον Θεό σε καθημερινή βάση και να πηγαίνει συνέχεια σε εκκλησίες. 

Δεν ήταν λίγες οι φορές που πήγαινε μόνος σε άδειες εκκλησίες και προσευχόταν. Κάπως έτσι γνώρισε κάποιους μοναχούς απο μοναστήρι εκτός Αθήνας όπου μένουμε μόνιμα. Άρχισε να φεύγει αρχικά για Σαββατοκύριακα, αργότερα για πολλές περισσότερες μέρες. Είχα αρχίσει να ανησυχώ. Δεν τον ενδιέφερε τίποτα. Έχουμε ένα κατάστημα το οποίο το έκλεινε για να φεύγει. Αρχίσαμε να χάνουμε σοβαρή πελατεία. Δεν τον ενδιέφερε τίποτα. Όύτε τι κάνουν τα παιδιά μας , ούτε αν έχουμε να φάμε. Τίποτα…

Πως αποφάσισε να γίνει και ο ίδιος μοναχός; Πως σου το ανακοίνωσε και πως αντέδρασες;

Ήταν στο μοναστήρι για περίπου δύο εβδομάδες. Ξαφνικά μου τηλεφώνησε και μου το ανακοίνωσε. Μου ζήτησε συγνώμη και μου είπε ότι τώρα αισθάνεται ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Μου είπε ότι είναι πια δόκιμος μοναχός. Έφυγε η γη κάτω απο τα πόδια μου. Έβαλα τα κλάματα. Τον παρακάλεσα να σκεφτεί πιο λογικά και μου έκλεισε το τηλέφωνο.

Σήμερα πως είναι η κατάσταση;

Έχουν περάσει 5 χρόνια απο τότε. Είναι πλέον μοναχός. Μιλάμε πότε πότε στο τηλέφωνο αλλά μόνο απο ενδιαφέρον για να δούμε αν είμαστε καλά. Δεν το έχω πιστέψει ακόμα. Απλά κατανοώ ότι τώρα αισθάνεται χαρούμενος αυτός. Δεν σας κρύβω ότι μου λείπει και μου λείπει πολύ. Και σε μένα και στα παιδιά. Ο γιός μας τον επισκέπτεται κάποιες φορές και μου μεταφέρει τα νέα του.