O άνθρωπος μπαίνοντας στο κουφάρι γίνεται πολύ ανθρωπάριο

Γράφει αναγνώστρια

Και ευθύς αιτιολογώ: Μου ‘στειλε ένας φίλος μειλ για τις κατασχέσεις, μαζεύονται σε ομάδες για να τρέχουν όπου προκύπτει. Δηλώνω την συγκατάθεσή μου ΑΛΛΑ προσθέτω (σε δευτερολογία και εντός παρενθέσεως): αν και νομίζω ότι το θέμα της κατοικίας είναι αυτό -το μόνο- που μπορεί να κάνει την βαθειά μας επιθυμία πράξη. Να παλέψουμε στα ίσα τον εχθρό! Να σταθούμε αντάξιοι της κληρονομιάς μας. Η ταν ή επί τας. Και είναι χρέος του καθενός μας ξεχωριστά.

Πώς ακούγεται ε; σκέτος ηρωισμός!

Υπάρχει ρε συ πιο απλό πράγμα να κάνεις; Να παλέψεις για την ελευθερία σου, για την πατρίδα, την οικογένειά σου; Δηλαδή το αυτονόητο το θεωρούμε σούπερ γουάου!!!

Τι παίρνει μαζί του ο άνθρωπος φεύγοντας ρε συ; Παίρνει τίποτα; Τι ρισκάρει δηλαδή πολεμώντας, το τίποτα, που είναι το μόνο που του ανήκει;

Συνεχίζω στο «δεν ξέρουμε τι θέλουμε». Κανονικά, ο άνθρωπος θα έπρεπε να εύχεται να ζήσει μια ζωή γεμάτη ένταση, περιπέτεια, και να την ζήσει από ψυχής, με πάθος. Αυτό θα ήταν φυσιολογικό. Το αφύσικο είναι ότι ζητά την σιγουριά, την σταθερότητα, τίποτα να μην τον εκπλήσσει, να τα έχει όλα υπό έλεγχο, και όλο αυτό το υπέροχο και ζηλευτό που λέει ζωή να το κάνει άψυχα (προσποιητά) και με ελεγχόμενα (ανύπαρκτα) συναισθήματα.

Όπως ήρθες έφυγες..

Σου δίνεται η ευκαιρία να αγωνιστείς για τις αξίες σου, για ό,τι έχεις πιο ιερό, κι εσύ επιλέγεις να λουφάξεις; Για να κερδίσεις τι; Χάνοντας τι; Ζυγαριά δεν διαθέτεις;

Ρίσκαρε!!! Πολέμα!!! Ούτε σπίτι, ούτε μισθό, ούτε τίτλους, ούτε αίγλη, ούτε χρυσάφια, ούτε καν το κουφάρι σου δεν παίρνεις μαζί σου!! Κι αυτό εδώ τ’ αφήνεις, τροφή για τα σκουλήκια.

Οι πράξεις σου μόνο σού ανήκουν!! Οι μόνες αποσκευές που θα πάρεις φεύγοντας.. Θα είσαι εσύ και το τίποτά σου.