Το αντιτορπιλικό του πολεμικού Ναυτικού των Ηνωμένων Πολιτειών, Ελτριτζ, πλήρως επανδρωμένο και εξοπλισμένο, ήταν το «πειραματόζωο».
Τρία πράγματα πείθουν πως το πείραμα της Φιλαδέλφειας έγινε πραγματικά. Πρώτον έκαναν πειράματα για να ανακαλύψουν νέες τεχνολογίες και να οδηγηθούν στο τέλος του πολέμου. Δεύτερον ένα ιονισμένο αέριο κρύβει από τα ραντάρ όποιο αντικείμενο βρίσκεται μέσα του και τρίτον είναι γνωστό ότι ισχυρά μαγνητικά πεδία ή ηλεκτροστατικά πεδία, μπορούν να εκτρέψουν ελάχιστα μια δέσμη φωτός ή ακόμα καλύτερα, ένα φωτόνιο από τη πορεία του.
Το ναυτικό παραδέχεται ότι το αμερικανικό πλοίο Eldridge έλαβε μέρος σε κάποιο πείραμα το οποίο προέβλεπε την περιτύλιξη του σκελετού του αντιτορπιλικού με σύρμα, σε μια προσπάθεια αδρανοποίησης των μαγνητικών πεδίων που προκαλούνταν από το μέταλλο του.
Αυτό είναι γνωστό ως απομαγνήτιση. Κάτι τέτοιο θα καθιστούσε το σκάφος αόρατο σε υποβρύχιες μαγνητικές νάρκες, οι οποίες βασίζονται σε αισθητήρες εγγύτητας για να πυροδοτηθούν.
Το πείραμα έγινε σε δύο φάσεις. Η πρώτη στις 23 Ιουλίου 1943 και η δεύτερη και σπουδαιότερη στις 12 Αυγούστου 1943. Λέγεται ότι έγινε και άλλη μία τον Οκτώβριο του ιδίου έτους.
Κατά την πρώτη φάση του πειράματος το πλοίο δεν εξαφανίσθηκε τελείως, αλλά το αποτύπωμα του σκελετού του διαγραφόταν καθαρά στο νερό. Την δεύτερη φορά το πλοίο εξαφανίστηκε τελείως ενώ εμφανίστηκε 15 λεπτά αργότερα στη Virginia.
Όταν επανεμφανίστηκε το πλοίο στην Πενσυλβανία, μέλη του πληρώματος βρέθηκαν ενσωματωμένοι με το κήτος του πλοίου, άλλοι έλειπαν και οι υπόλοιποι είχαν χαμένα τα λογικά τους.
Όταν το πλοίο πουλήθηκε στο ελληνικό ναυτικό, η ονομαστική χωρητικότητά του είχε αυξηθεί κατά 300 τόνους, που σημαίνει ότι είχε αφαιρεθεί εξοπλισμός από το εσωτερικό του.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’80, εμφανίστηκε ένας μάρτυρας ο οποίος προκάλεσε πολύ θόρυβο με τη δήλωσή του «ήμουν εκεί και το είδα με τα μάτια μου».
Ο Al Bielek, ισχυρίστηκε ότι ήταν ο ένας από τους δύο ναύτες του πολεμικού ναυτικού που έθεσαν σε λειτουργία τα μηχανήματα στο control room του Eldridge. Σύμφωνα με τη δική του εκδοχή της ιστορίας, τοποθετεί το πείραμα της Φιλαδέλφειας σε δύο φάσεις: στις 23 Ιουλίου η πρώτη και στις 12 Αυγούστου η δεύτερη, και όχι τον Οκτώβριο όπως μέχρι σήμερα πιστεύεται ότι έγινε.
Συνεχίζει λέγοντας ότι το πλήρωμα ταξίδεψε 40 χρόνια στο μέλλον στο 1983 και βρέθηκε στις υπόγειες εγκαταστάσεις του προγράμματος «Μόντοκ» στο Λονγκ Άιλαντ.
Ο Αϊνστάιν με τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας υποστήριζε πως η βαρύτητα δεν ήταν μια κλασσική δύναμη αλλά μια παραμόρφωση του χωροχρόνου. Ο John Archibald Wheeler μάλιστα, επιχειρώντας να κάνει μια περίληψη αυτής της θεωρίας, αναφέρει ότι «ο χώρος επιδρά στην ύλη, και της λεει πώς να κινηθεί. Η δε ύλη αντιδρά στο χώρο και του λέει πώς να καμπυλωθεί».
Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι πραγματικά έγινε το πείραμα της Φιλαδέλφειας και στηρίχθηκε σ’ αυτήν τη θεωρία, τότε βρισκόμαστε μπροστά σε ένα μεγάλο τεχνολογικό επίτευγμα.
Παρ’ ολ’ αυτά, θα πρέπει να δοθούν αρκετές απαντήσεις όσον αφορά το τί πραγματικά έπαθε το πλοίο και το πλήρωμά του. Ως τότε θα παραμένει ένα ανεξήγητο μυστήριο…
Δείτε εδώ ένα ντοκιμαντέρ για το Πείραμα της Φιλαδέλφειας:
