του Βαλάντη Σιδέρη
Χθες βράδυ(2/3), αποδείχθηκε πως η ανοησία δεν έχει καμία σχέση με χρήματα ή τυχόν κοινωνικό status. Την coca-cola στον Αναστασίου, δεν την πέταξε ούτε το 15χρονο “αλητάκι” που παράτησε το σχολείο και ζει παρασιτικά, ούτε ο 30χρονος άεργος που το μπάφο είναι καθημερινό του συνήθειο. Το αναψυκτικό εκσφενδόνισε κάποιος άλλος άνθρωπος, από την “ανώτερη κοινωνική τάξη”. Ένας κατά κόσμον καθώς πρέπει «κύριος», που έχει τη δυνατότητα να δαπανήσει 2500 ευρώ για διαρκείας στις μπροστά θέσεις (τόσο κάνει η κάρτα στη θύρα VIP B).
Ένας «κύριος», ανήθικος, αδιάφορος, ανόητος και τραμπούκος. Ένα μόρφωμα, απόρροια της νεόπλουτης κοινωνικής Ελλάδας που την αξία του ανθρώπου τη μετράει με το χρήμα. Ένα αποτέλεσμα της ατιμωρησίας του ωχαδερφισμού, του κακώς εννοούμενου εγωισμού και του έτσι θέλω. Ένα ακόμα δείγμα της παντελούς έλλειψης παιδείας και ανατροφής και της χρήσης του γηπέδου ως μέρους εκτόνωσης και ξεσπάσματος.
Πόσο Ολυμπιακός ήταν αυτός ο «κύριος», ο οποίος έστω και σε ένα μικρό ποσοστό, καθόρισε το τελικό αποτέλεσμα του ντέρμπι; Αυτός που άλλαξε το ρου του αγώνα διακόπτοντας το ματς σε ένα χρονικό σημείο που το σκορ ήταν 0-2 και ο Ολυμπιακός θα εκτελούσε πέναλτι και είχε χρόνο για τυχόν ανατροπή;
Αδιαφορώ για το όποιο παρελθόν του και καταδικάζω την υποτιθέμενη Ολυμπιακοφροσύνη του! Πρόσβαλε τον σύλλογο, μαγάρισε με τον χειρότερο τρόπο έναν σημαντικό αγώνα, εξέθεσε για άλλη μια φορά την ασφάλεια του γηπέδου που δεν προέβη σε καμία απολύτως ενέργεια και απέδειξε πως στο Ελλαδιστάν αν μπορείς, κάνεις ότι θες!
Και θα είναι ο ίδιος «κύριος», που την μεθεπόμενη εβδομάδα θα ξαναπάει στο γήπεδο και θα λειτουργήσει σαν να μη συμβαίνει απολύτως τίποτα. Ίσως κάνει και χιούμορ και να ισχυριστεί πως αφού ο Αναστασίου συνήλθε, η coca-cola ήταν Light! Ίσως θεωρεί και ως ένα βαθμό κατόρθωμα το σημάδι του και την ενέργειά του στον “κακό” πράσινο προπονητή. Στον Αναστασίου που όσο θυμάμαι εγώ είναι ο λιγότερος προκλητικός προπονητής τα τελευταία 20 χρόνια στον ΠΑΟ και ο πρώτος που έστειλε το ιατρικό τιμ της ομάδας του όταν έπεσε ο Ολαϊτάν. Κλείνει η παρένθεση…
Αυτός ο «κύριος» λοιπόν δεν έχει όνομα και δεν είναι μόνο ένας. Άλλωστε δεν γινόμαστε πρώτοι φορά μάρτυρες σε τέτοιου είδους συμπεριφορές από τα επίσημα. Και το χειρότερο είναι ότι κανείς δε βρέθηκε ουσιαστικά να τον πιάσει και να τον πετάξει από το γήπεδο, να τον παραδώσει στους αστυνομικούς και να υποδείξει το μεμπτόν της πράξης του. Α, ξέχασα, αυτός στη χώρα μας θα ήταν …πως το λένε; Ρουφιάνος!
Ε, μπράβο μας τότε, να χαιρόμαστε τέτοιους οπαδούς, όμως μη βγει την επόμενη φορά που θα ξαναγίνει, κάποιος απ’ αυτούς τους ίδιους που γίνονται θύτες ή παρατηρητές(άρα συνεργοί) σε τέτοια φαινόμενα και να ασκήσει κριτική και να καταδικάσει το γεγονός, γιατί τότε θα είναι απλά υποκριτής…