Γράφει η Μαρίνα Μάρα
Kι εκεί που πήγαινα συνάντησα το κατεστημένο , ντυμένο αποκριάτικα.
Ανάπτυξη σε όλο της το μεγαλείο είχε ντυθεί, με γυαλισμένα τσίγκινα τενεκεδάκια να….
Kρυμμένοι στην γωνία κάποιοι γνωστοί να χειροκροτούν ένα μέρος της , την ρουφιανιά , την αναλγησία , την δηθενιά .
Φοβήθηκα όχι το κατεστημένο , αυτό το γνώριζα ,(ήταν εχθρός μου) , αυτούς τους κρυμμένους τύπους φοβήθηκα που με τσιτάτα στο χέρι το κορόιδευαν αλλά το ακολουθούσαν.
Kορόιδευαν τον φασισμό αλλά τον έτρεφαν με γκουρμεδιές.
Kορόιδευαν τον ρατσισμό αλλά οι ίδιοι έβαζαν γυαλιά φιρμαρισμένα και με στρας στις αμυγδαλέζες.
Kορόιδευαν την σκληρότητα , αλλά οι ίδιοι μόνο αυτό είχαν.
Kορόιδευαν το μασκάρεμα αλλά ξέχασαν την καλοραμμένη δική τους στολή , έκριναν τον λαϊκισμό και δεν μπόρεσαν να δουν ποτέ τους την μοναδική κουτσομπολίστικη φύση τους.
Kορόιδευαν την αναξιοπιστία ανήμποροι να δουν το άγαλμα του ψεύδους που προσκυνούν.
Kορόιδευαν τον πολιτικάντη χωρίς να μπορούν να δουν την καθημερινότητά τους … ο εχθρός είναι ένας , αλλά τα πλοκάμια του είναι όντως ανάμεσά μας … αναδίπλωση … τα όπλα μας αδύναμα , καθώς και η όρασή μας .
Χρειαζόμαστε επειγόντως οφθαλμίατρο.
Πήρα τον ψυχίατρο να του ζητήσω βοήθεια και αυτός γελώντας με παρέπεμψε σε συνιστώσα της ζωής .
Μου εξήγησε το παιχνίδι με τις μαριονέτες . πήρα ένα μαχαίρι και βγήκα στους δρόμους . Άλλαξα και μοδίστρα δεν μου κάνει , φοράει δαχτυλήθρα…