“Zητείται” μόνο “ελπίς”

Μόλις έμαθα το όνομα, δυο πράγματα μου ήρθαν στο μυαλό. Οι στίχοι του Δ.Χριστοδούλου από το τραγούδι του Πλέσσα «Το ποτάμι» (Καλογιάννης 1971) και το «Ζητείται ελπίς» (1954, 3ο διήγημα «To ποτάμι») του Αντώνη Σαμαράκη. Συνειρμοί και …
εικόνες γι΄ αυτά που περιμένεις στην πραγματικότητα. Και εμπνεύσεις. Δεν έχω ιδέα αν ο Σταύρος Θεοδωράκης είχε κάτι σχετικό στο μυαλό του ή απλά η σημειολογία προέκυψε από την απίστευτη βαρεμάρα να ακούς συνεχώς πληκτικά ονόματα κομμάτων. Πάντως και στα δύο παραπάνω «ποτάμια-σύμβολα», η ελπίδα είναι το μεγάλο ζητούμενο.

Ο Καστοριάδης, στο βιβλίο του «Η Φαντασιακή Θέσμιση της κοινωνίας»(1975), μιλάει για μια πολιτεία, όπου ο άνθρωπος ξεκινά συνεχώς από το «τίποτα» και μόνος του γίνεται δημιουργός του δικού του νοήματος. Από το πολιτικό «χάος» κάτι γεννιέται, κάτι φωτίζει και υπόσχεται να απλωθεί. Όχι όμως πάντα. Αν είναι αντίγραφο, φτιαγμένο στα «εργαστήρια», δεν μπορεί να ζήσει και πεθαίνει, αφήνοντας πίσω άλλη μια μαύρη τρύπα ταπείνωσης του λαϊκού ενστίκτου. Όταν όμως έχει έρθει η ώρα της μεγάλης απόδρασης, κάποιος πρέπει να βρίσκεται εκεί, έτοιμος να γυρίσει το κλειδί και να ανοίξει την πόρτα.

Ο Θεοδωράκης μας σόκαρε. Από την Τετάρτη όλοι ψάχνουν να βρουν κώδικες να κατανοήσουν την κίνηση. Είναι λογικό γιατί είναι απολύτως ασυνήθιστη. Ως τώρα, δημοσιογράφοι έτρεχαν πίσω από τα κόμματα και πολιτεύονταν, παραδομένοι στους δικούς τους όρους. Ως τώρα, η πολιτική εκλιπαρούσε το μιντιακό σύστημα να την εντάξει στους κανόνες του. Ο Σταύρος όμως, «πουλάει» το δικό του στίγμα γιατί φαίνεται έτοιμος. Δε θα τρέξει να παρακαλέσει να τον προβάlλουν. Τον ξέρουν ήδη. Δεν θα κοπιάσει να μαζέψει κόσμο, χάνοντας όλη του την ενέργεια. Τον έχει ήδη. Δε θα οργώσει την επαρχία να σφίγγει χέρια στα καφενεία για ψήφους. Το έκανε ήδη για το ρεπορτάζ. Φαντάζομαι, κι ελπίζω δηλαδή, ότι δεν θα κάνει ό,τι κάνουν οι άλλοι…

Ρισκάρει όμως πολλά. Είναι όμορφο που στο protagon παίζουμε με τόσες ιδέες. Είναι πολύ γοητευτικό που μπόρεσε να φτιάξει ένα «στέκι» πνευματικότητας, πρωτόγνωρο για την έκφραση, μέσα σ΄ένα φλύαρο δικτυακό κόσμο. Υπάρχει άραγε τρόπος αυτός ο δημιουργικός «πεσσιμισμός», η «παλίντονος αρμονία» των ιδεών και η σοφία της «παρατήρησης» να μπει σε πολιτική πλατφόρμα και να γίνει πράξη;

Μεγάλο το βάρος που πήρε πάνω του και επικίνδυνη η έκθεση μέσα στο «χάος» της κομματοκρατίας. Χρειάζονται πρόσωπα, μηχανισμοί και τακτικές. Δύσκολα μπορώ να τον φανταστώ να «προεδρεύει» σε Πολιτικό Συμβούλιο, να συζητά τηλεοπτικά με αντιπάλους κι ακόμα πιο δύσκολα να κάθεται στα έδρανα της Βουλής. Καλύτερα για κείνον είναι να λειτουργήσει σαν «κυνηγός ταλέντων» και συνθέσεων, παρά να μπει στη δοκιμασία της εξουσίας. Δεν είμαι σίγουρος ότι του πάει.

Ας είναι όμως. Έχουμε ανάγκη την ελπίδα. Όσο περνάει ο καιρός, η αηδία γύρω μας μεγαλώνει και τα αδιέξοδα μας φοβίζουν. Τουλάχιστον αυτή τη στιγμή, μόνο οι «ψεκασμένοι» περιμένουν σωτήρες και οράματα. Δεν υπάρχουν. Υπάρχει το απόλυτο τίποτα, το πολιτικό χάος και η απάτη των λέξεων.

Το ό τι είχαμε καιρό να αισθανθούμε πολιτικό σοκ είναι καλό και αισιόδοξο. Ποιος όμως έχει τη δύναμη να κολυμπήσει στο ποτάμι και να περάσει απέναντι, θα το δείξει ο χρόνος. Γιατί δε φτάνει να ανοίξεις τα φράγματα. Πρέπει κι εσύ ο ίδιος να πέσεις στο νερό και να μην πνιγείς.

«Ζητείται» πάντως, «ελπίς» και μόνο «ελπίς». Έτσι όπως καταντήσαμε, αυτή θα ψήφιζε το τεράστιο αυτό ποσοστό που θέλει για πρωθυπουργό τον «κανέναν». Κι αυτοί που διαβάζουν ακόμα τον Αντώνη Σαμαράκη, πάλι τον «κανέναν» θα ψήφιζαν.

Είναι, πάντως, παράξενο να αλλάζουν ρόλους οι άνθρωποι. Σε φοβίζουν, για το πώς θα σταθούν στην επόμενη σκηνή. Αν τους αντέξει το σχοινί, στο χειροκρότημα…

protagon.gr